Jóhannes Ragnarsson

12.7.2017 | 22:01

Frá Perluævintýri til andláts Friðmeyjar Jónsdóttur

Það munar ekki um það, - bara kvartmilljarðstjón og Raykjavíkurslippur innvinklaður í málið. Þau blómstar afglöpin og framfarirnar miklar. Merkilegast er þó að tryggingafélagsskapurinn Sjóvá sé enn á lífi eftir að hafa trénast upp vegna innanmeina þar til ljúflingurinn, besti vinur auðvaldsins, Steingrímur J. Sigfússon bjargaði því á afar sósíalískan hátt. Það var víst til fyrirmyndar. Og þjóðin hló eins og púkastóð í Víti að hinni fræknu björgun því henni þykir undurgaman að gálgahúmör og gráglettni og péníngapevertarnir klöppuðu Steingrími á bakið þar til hann fann fyrir undarlegum hvötum innra með sér og leið fjarska vel.

Nú er Perluævintýrið liðin tíð og Steingrímur með allt á hælunum og aunginn klappar honum lengur um bossa og bak. Hinsvegar minntist frú Ingveldur í dag æskuvinkonu sinnar, Friðmeyjar Jónsdóttur, sem féll frá í morgun, södd ævidaga. Friðmey var dóttir Jóns Stromps, en hann var æskaður að Strompi í Neðrisveit. Um ættir Friðmeyjar að öðru leyti er lítið vitað og raunar er á reiki hvar hún ólst upp annað en það að einhvarstaðar hefir hún alist upp. Friðmey gjörðist bráðsnemma ástfangin af Kolbeini þeim er frú Ingveldur giftist síðar. Enginn veit af hverju þessi mikla ást var sprottin því ekki þókti Kolbeinn geðugur á sínum yngri árum og hefir versnað heldur síðan. Friðmey fékk ætíð ákafan hjartslátt ef hún sá Kolbein álengdar og svitnaði í handarkrikunum og víðar; einu sinni sá hún fyrir tilviljun Kolbein kasta af sér vatni utan í húsvegg, sú sjón olli því að hún féll í rús og hafði harðsperrur í náranum lengi á eftir.

Svo mætti Friðmey Kolbeini á dansleik og hann gerði sér lítið fyrir og bauð henni upp. Í dansinum gerðist sá atburður er dró langan slóða á eftir sér. Í hita augnarbliksins greip Kolbeinn um lendar stúlkunnar og þrýsti henn að sér, um leið þókti Friðmeyju sem hún finndi eitthvað hálfhart koma við lífbeinið á sér. Þetta var nóg til að Friðmey missti meðvitund og hné niður með sæluhryglu á vör. Þegar þar var komið tók Kolbeinn til fótanna og hvarf af vettvangi, en dansandi fólk hnaut um hina meðvitundarlausu stúlku sem lá á gólfinu eins og dauður hákarl. Svo báru góðgjarnir menn telpukornið út og hófu lífgunartilraunir á henni með því að hella óbönduðum svartadauða upp í ginið á henni. Síðan var Freiðmey ekki söm manneskja, hún var iðulega stjörf og fólk forðaðist hana því hún reyndi iðulega að rota karlmenn með hamri eða felgulykli. Í minningarorðum frú Ingveldar segir, að Friðmey geti sjálfri sér um kennt hvurnig fór og að skjaldan hafi uppi verið jafn ljót og leiðinleg kvikindispadda og Friðmey Jónsdóttir, enda hafi hún snemma brunnið yfir af ófullnægðum losta og verið andstyggð allra manna uppfrá því af því að hún fékk ekki þann mann sem frygðarbruni hennar girntist.