Dásamleg grein og smáhugleiðingar út frá henni

Það var mikið að kom ein grein af viti innan um alla firringuna og þetta pólitíska fár sem geysar iðulega á öllum netmiðlum. Því er það framúrskarandi þakkarvert að rekast á hófstilltan pistil um kviðskegg í miðri  gjörningaríðinni. Mér er enn í fersku minni, þó stinn fjéregtíu ár séu síðan liðin, þegar heyrði náfrænda frú Ingveldar hóta að draga stúlkukindina Lúðrínu upp um fjöll á heiðar á kviðskegginu fyrir að hafa stolið einni sígarettu frá honum. Síðar sagði gagnkunnugur maður mér að það hefði getað orðið þrautin þyngri fyrir frænda frú Ingveldar ná taki á nárahærum Lúðrínu, svo undur snöggar sem þær vóru frá náttúrunnar hendi.

Þá er þess að geta að í kviðskeggi leita sér stundum skjóls smádýr sem eiga það til að ergja eiganda háranna og dugar þá fátt betur en steinolía í baráttunni við þau kvikindi. Og til eru þær persónur sem alið hafa hin smáu dýr neðan beltis, árum og áratugum saman; það fólk þekkist úr fyrir að nudda lífbeininu sífellt við borðrendur, en því miður hefir slíkt lítið upp á sig því kvikindunum er alveg sama um soleiðis hnoð, gera bara harðari hríð að eiganda sínum á eftir.

Eitt sinn er Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður kom skríðandi heim til sín efir óútskýrða fjarveru komst eiginkona hans að því, þegar hún rannsakaði pilt, að búið var að raka helminginn af kviðskeggi hans burt. Á þessu gat Kolbeinn enga skýringu gefið nema þá, að hann hefði verið í gleðskap með Brynjari Vondulykt og Óla Apaketti og kvðst muna það síðast, að Máría Borgargagn hefði verið að leita á sig með kynferðislegum tilburðum. Sem vonlegt var þókti frú Ingveldi þessi framkoma við eiginmann hennar helst til óvirðuleg svo hún afréð að gera sér ferð til að hafa upp á nefndum selskapsvinum Kolbeins. Eins og stormsveipur æddi hún inn til Borgargagnsins og greip han volga í bólinu. Skipti aungvum togum, að frú Ingveldur tjóðraði sína elskulegu vinkonu, Máríu Borgargagn klossfasta við stofuborðið, rakaði af henni höfuðhárið og reytti kviðskegg hennar og handkríkahár á brott með berum höndunum. Um kveldir fann frú Ingveldur dáindisdrengina Brynjar Vondulykt og Óla Apakött á sóðalegri knæpu niðri í bæ og sló þá samstundis niður og sagði þeim að skilnaði, að mundi ekki hika við að reyta þá eins og kjúklinga þegar hún hitti þá næst, þeir gætu strax farið að láti sig hlakka til.   

Það sem kynfærahárin segja um þig