Elísabet hefir í hyggju að bjóða til sín tveimur íslenskum kjarnakonum

Æ, ætli henni sé ofgott, kéllingarrörinu, að eiga dulítið fé á aflandseyjum, sona eins og Sigmundur Dávíð og Bjarni Ben, enda eru þau öll aðalsfólk og langt fyrir ofan okkur hin, sem hímum öfundsjúk og illa lyktandi. Auk þess er Elísbet Englandsdrotting eilítið eins og okkar ástsæla gamla Framsóknarmaddama, báðar 100 ára eða svo og farnar að mygla og kominn mölur í fataskálana þeirra. En eitt hefir Elísabet drottning framyfir Sigmund og B. Ben, að mér er sagt, en það er að hún getur endurm og sinnum verið skemmtileg, en það er Sigmundi og Ben að sjálfsögðu fyrirmunað. Reyndar eru prinsarnir af Panama svo ogn leiðinlegir, að aunginn maður með þokkalega sjálfsvirðingu vill neitt hafa með þá að gera í ríkisstjórn. Meira að segja Sigurður Ingi fitjar upp á trýnið ef hann heyrir á þá þokkapilta minnst.

Af Kolbeini Kolbeinssyni skrifstofustjóra og framsóknarmanni er það að segja, að hann fer enn hulduhöfði. Efir að fór að hvessa á dag varð hann fyrir því óláni að takast á loft í vindhviðu, sem bar hann rakleitt inn í miðjan runna af hansarós og er hann allur rifinn og tættur af þyrnunum eftir þau viðskipti. Eftir að honum tókst að hafa sig út runnaflækjunni, leit hann út eins og hreysiköttur eða fullkomin fuglahræða, svo að Arnibjörn vert Arinbjörnsson á Kaffi Skít þorði ekki að hleypa honum inn aðaldyramegin, heldur bauð honum að skríða inn um gluggann á miðstöðvarkompunni og þar situr Kolbeinn þessa stundina og svograr í sig úr svartadauðaflösku, sem vertinn færði honum á uppsprengdu verði í kompuna. Kolbeinn er þess fullviss, að ef frú Ingveldur, eiginkona hans, kæmi að honum í þessum stað mundi hún myrða hann samstudis. Það sem aftur á móti gerir Kolbein dálítið bjartsýnan í þessum þrengingum, er að Arinbjörn vert hefir haft upp góð orð um að færa honum kvennmann í miðstöðvarkomuna, er nær dregur miðnætti. Þess vegna er tilveran ekki eins grábölvuð og hún lítur út fyrir að vera í augum Kolbeins Kolbeinssonar.

En svo við víkjum aftur að drottningarskottinu henni Elísabetu gömlu, þá ku hún vera tekin upp á hinum og þessum ósiðum eftir hún komst á tíræðisaldurinn. Ekkert er, að sögn sérlegra manna, að hún sé farin að brúka neftóbak, einkum undir vörina, hjá þeirri vitleysu hennar að heimta að fá að valsa nærbuxnalaus um hallargarðinn. Þann ekkisins ósið mun kérlingin hafa tekið upp eftir að hún las í skosku blaði dálítinn fréttabút, hvar sagði af hinni íslensku frú Ingveldi, sem væri nokkurs konar drottning á Íslandi og hreykti sér af því við blaðamann, að hún hlypi oftlega um nærbuxnalaus á lóðinni heima hjá sér og færi jafnvel þannig útbúin í langar fjallgöngur með vinkonu sinni, Máríu Borgargagni. Nú mun englandsdrottning hafa í hyggju að bjóða þessum drottningum og prinsessum af Íslandi til sín og halda þem teboð í hallargarðinum. Á meðan þessu vindur fram, er Kolbeinn Kolbeinsson á hraðri leið að verða útigangsmaður og betlari.  

Drottningin með peninga á aflandseyjum