Þar álfadrotning átti mál við gandinn

,,Ráðlegt er að hafa í hakk
hagfræðinga og skítapakk."

Svo orkti skáldið mikla þegar það fékk þær fregnir, að æskuvinur hans, hagfræðingurinn, hefði gengið fyrir ætternisstapa í hlálegum slysförum. Vissulega hafa þessar fáguðu ljóðlínur hitt þjóð stórkáldsins beint í hjartastað og satt að segja vóru viðbrögð þjóðarinnar við andláti hagfræðingsins mjög hófleg, einkum eftir að hún las og lærði ljóðlínur hins mikla skáldjöfurs. Og þessa síðustu stjórnlausu daga hafa hagfræðingarnir haft hljótt um sig, hafa hvorki heyrst né sést, sem betur fer mundi margur segja. Hins vegar hafa ,,stjórnmálafræðingar", svo kallaðir, tranað sér mjög fram eins og framhleypnar kjaftakerlingar, sem vaða elginn í sífellu, án þess að hafa raunverulega nokkuð til málanna að leggja annað en kjafæðið eitt.

Er nú svo komið, að fólk er hætt að hlusta á fréttir í útvarpi og sjónvarpi af hræðslu við, að allt í einu verði gusað yfir það vaðli úr ,,stjórnmálafræðingi", sem því geðjast álíka og svett væri framan í það úr fleytifullri rotþró. Fyrir örfáum vikum síðan eltu þau sæmdarhjón, frú Ingveldur og Kolbeinn, einn sona stjórnmálafræðing uppi og léku hann grátt. Hafði eltingarleikurinn þá borist frá Austurstræti og lengst vestur á Seltjarnarnes. Hefðu þeu sæmdarhjón ekki náð ,,stjórnmálafræðingunum" þarna úti á bláodda Seltjarnarness hefði hann stokkið í sjóinn og aldregi upp komið síðan. Og vissulega áttu hjónin ,,stjórnmálafræðingnum" grátt að gjalda, því þessi fræðalingur hafði gerst sekur um að leggjast með Brynjari Vondulykt, sem kona væri, á búrgólfinu hjá þeim frú Ingveldi og Kolbeini. Um leið og frú Ingveldur laust ,,stjórnmálafræðinginn" rothöggi, æpti hún so bergmálaði um Seltjarnarnes: - Svo skaltu ekki voga þér, helvítis óbermið þitt, að gilja okka bestmann meir - og það í okkar eigin búri!

Þegar stórskáldið okkar, sem öll þjóðin elskar og dáir, frétti af dæmalausri eftirför frú Ingveldar og Kolbeins, lyngdi það augum sínum og settist afslappaður við skrifpúlt sitt og reit:

,,Þau eltu hann með brýndan brandinn
og báru orfurliði í fjörutó.
Þar álfadrotning átti mál við gandinn,
og andskotinn að öllu þessu hló.
Já, Fjandinn, Fjandinn, pissaði í sandinn
og frestaði því að nokkur dó."

Vér kunnum stórskáldinu okkar bestu þakkir fyrir yrkinguna.

„Óvissan er lamandi fyrir þjóðfélagið“