Spésíallísk norðurljósaskúta í hafvillu

Það kallar maður nú fréttir, að Spésíall Túrs hafi keypt Walls ov Æsland. Ekki skemmir, að potturinn og pannan í þessum lítilfjörlegu fjárglæfrum er aunginn annar en hr. E. Arnalds, sem ku alltaf vera í Bjöggaleik með útrás í huga. Hr. E. Arnalds, er eins og alþjóð veit, merkisgemsi og sérlega skeinuhættur ljósastaurum fyrir utan að hafa í eina tíð talið sér trú um að hann væri efni í stjórnmálamann. Ja, fyrr má nú vera meiri vitleysan sem mönnum getur dottið í hug.

Nú, ekki þarf að orðlengja, að Spésíall Túrs er gífurlega merkilegt félag og í miklu áliti hjá bönkunum og ríkisstjórninni, og frú Ingveldur hefir sjálf, í eigin persónu, farið í hvalaskoðunarferð með hvalaskoðunarskipi félagsins. Ekki var frú Ingveldur fyrr stigin um borð í hvalaskoðunnarskipið en farið var að beita han kynferðislegri áreitni, sem hún svaraði að bragði á sína vísu. Þegar áleið ferðina gjörðist frú Ingveldur mjög drukkin og óx með henni villudýrseðlið að sama skapi; hún steðjaði fram á stefni skipsins og tók þar frínippúltrixið nokkrum sinum við góðar undirtektir. Og þegar dálítil hnísa skaut upp bakugganum í tíu metra fjarlægð frá skipinu tilkynnti frú Ingveldur að þetta hefði verið steypireður, eins og hún kallaði dýrið. Aðrir farþegar, sem flestir voru frá fjarlægum löndum, ráku upp stór augu og klöppuðu saman lófunum. Einn farþeginn var þó eitthvað vantrúaður og spurði hvur fjandinn steypireður væri, en frú Ingveldur svaraði að hann skyldi ekki hafa áhyggjur af því, hann væri ekki með neinn steypireður, svo mikið væri víst.

Í annað sinn sigldi Spésíall Túrs með hlaðin bát af dauðadrukknum andskotum sem komnir voru til að fara í norðurljósaferð út á Faxaflóa. Þrátt fyrir að þungskýjað væri og súldarúði var lagt úr höfn með hinar norðurljósaelskandi drykkjurúta, því augljóst var að þeir sæu ekki nema upp á mitt mastur, þó heiðskýrt væri að öðru leyti. Einhversstaðar úti í miðjum Faxaflóa lenti norðurljósaskipið í slíkri hafvillu, því kaptuginn var orðinn fullur líka, sem og vélamaðurinn, að þeim var fyrirmunað að finna aftur land. Þegar við bættist, að nú fór veðurhæð að vaxa un komið var hafrót, má segja að kaupendum ferðarinnar hafi hætt að lítast á blikuna, þó þeir væru útúrfullir. Í fulla fjóra sólarhringa áttu þeir harða útivist, sem lauk með því að varðskip sigldi upp að þeim og sendi ekki færri en fjóra stýrimenn um borð, sem silgdu hinu spésíalíska fleyi til hafnar.

Kaupir stærstu hvalasýningu Evrópu