Frú Lúna í snörunni og fimm mál tengd frú Ingveldi og Kolbeini

Tímarnir breytast og mennirnir með; í dag gera börn kvikmynd til kennslu og eftirbreytni um Lúnu litlu einhverfu, á meðan við, sem órum börn fyrir stinnum fimmtíu árum, munum aðeins eftir einni Lúnu, það er að segja ,,Frú Lúnu í snörunni", er frá er sagt í samnefndri bók. ,,Frú Lúna í snörunni" var fullorðinsbók, ekki fyrir heimska krakkaskratta, en eitthvað minnir mig samt að ég hafi reynt að lesa þetta rit, sem ekki var eftirminnilegra en svo og virkaði ekki meir á barnshugann en raun ber vitni, að ég man hreinlega ekkert út á hvað bókin gekk; man ekki einusinni hvort frú Lúna var hengd í snörunni eða ekki, hvort hún hegdi sig sjálf, ef hún hengdist, eða hvort einhverjir aðrir sáu um að festa han upp.

En það get ég sagt ukkur, að fátt er fjær annrri frú, það er að segja frú Ingveldi, en að hengja sjálfa sig, því hennar skapgerð hneygist öll í þá átt að taka aðrar persónur til handargagns og smeygja snörunni um hálsinn á þeim. Í fórum lögreglunnar eru ein fimm óupplýst hengingarmál, þar sem það eitt er talið víst, að þar hafi farið fram aftökur utan laga og réttar. Að sjálfsögðu er farið með þessi mál eins og mannsmorð og þar af leiðandi eru þau aldrei reifuð nema innan þykkra veggja lögregluembættanna.

Það þókti nokkrum tíðindum sæta þegar óbótapilturinn Finnur Rass fannst örendur í snöru í útihúsi uppi í sveit. Aunginn vissi til að Finnur þessi ætti nokkur tengsl við sveitina eða landsbyggðina yfirleitt og af þeim sökum þókti bændum nokkur óþrif að Finni og örlögum hans í fjárhúsunum atarna er hann fannst, því bændum þókti víst að sona pauri mundi ganga aftur við fyrsta tækifæri, sem og gerðist. Í annan stað fannst frilla Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns kyrfilega hengd utan á hjallhúsi suður með sjó. Enginn gat útskýrt ferðalag frillunnar á þann stað er komið var að henni örendri, aungin tengsl, ekkert farartæki, og ljóst að þessi kvennpéníngur hefði aldrei farið að sjálfsdáðum fótgangandi tugi kílómetra til að hengja sig, auk þess sem fullvíst var að hún kynni ekki að ríða hnút á reipi, sem dygði til hengingar. Þetta eru aðeins tvö af fimm dularfullum dæmum af sama tagi, hvar nöfn sæmdarhjónanna frú Ingveldar og Kolbeins hafa þráfaldlega verið bendluð við í ósvífnum getgátum milli rannsóknarlögreglumanna. Hinsvegar eru aungin líkindi til að málin verði nokkru sinni upplýst, því eitt með öðru er, að áðurnefnd sæmdahjón eru friðhelg fyrir rannsóknum og ákærum. Eða þegar Eyjólfur eitinn rotta fannst hengdur í trjágrein austur í Hallormsstaðarsógi, haldið þið að það hafi verið einleikið? Nei, aldeilis ekki. Ég segi ukkur kanski frá þeim atburði síðar, svo hroðalegum sem hann var. 

Markmiðið að hjálpa einhverfum