Hún líkti átökum þeirra við hnoð tveggja langdrukkinna ólánsgemsa

Æijá, þetta voru hálf-römm átök, því piltarnir brúkuðu á köflum dálítið sona skítug brögð (dörtý trix) og er einkum til þess tekið að Eyþór (eða Eyðuþjór eins og vinir hann kalla hann) rak á einum tímapunkti átakanna löngutöng á kaf upp í vissan líkamspart Dags so sá drengur sýndist í svipinn einna líkastur merhrossi sem gleypt hefir hrífuskaft í ógáti.

Nú, Dagur svaraði fyrir sig með nístandi grátmjálmi og barði til Eyþórs og kom höggið á viðkvæman stað og braut það er fyrir varð. Þegar þarna var komið sugu vóru garpanir alveg búnir á því og lögðust í gólfið og lágu þar sem liðin lík síðast er litið var til þeirra. Lítið hefði orðið úr þessum sérkennilegu bardagamönnum hefðu þeir lent í kasti við einhverja fornkappa vora, svo sem Víga-Styrr, Þórólf Bægifót eða Gretti Ásmundarson, vorn samlanda. Og ekki hefðu þessar lafmóðu liðleskjur staðið lengi fyrir Þorgeiri Hávarssyni og sverði hans, eða Pétri Hoffmanni Sálómonssyni með öxina góðu er hann vó hermanninn með vestur í Selsvör forðum daga.

Að sjálfsögðu leist frú Ingveldi ekki á gripina og átök þeirra og líkti bardaganum við hnoð tveggja langdrukkinna ólánsgemsa. Þó geðjaðist henni nokkuð að löngutöng Eyþórs er hann brá henni á loft, en högg Dags segir frú Ingveldur hið argasta klámhögg, fólskulega árás neðan beltisstaðar og dæmigert örþrifa- og sóðabragð lítilmennis. Að lokum kvað frú Ingveldur upp þann lokadóm, að Eyþór væri misheppnað útspil, sem bæri í sér niðurlægingu og enn eitt tap Sjálfstæðisflokksins í höfuðborginni. 

Dagur og Eyþór tókust á