Af hverju fóru fjárglæframennirnir og Sjálfstæðisflokkurinn ekki með þeim?

Ein af helstu trúarsetningum kapítalista er ,,samkeppni" enda hefir þessi endaleysa virkað sem ágætt ópíum á fólkið, sem trúi því að ,,samkeppni" gefi góða og heilnæma vímu. Hið rétta er að hin heilaga samkeppni er fyrst og fremst hættuleg geðveiki, hverrar afleiðingar eru hörmulegri er nokkur orð fá lýst.

Markmið kapítalista með rottuhlaupi samkeppninnar er að einn standi uppi sem sigurvegari og með einokunaraðstöðu á því sviði sem rotturnar öttu kappi á. Og áhorfendurnir klappa saman lófum, gamangaman, meðan keppinautarnir, sem urðu undir, sleikja sárin sín, sumir í tugthúsinu, aðrir í undirheimunum, eða í líkkistunnni eftir vel heppnaða sjálfshengingu, eða byrjaðir að leggja drög að næstu svika- og þjófnaðarfléttu.

Og þegar Mammonsprinsinn Bjarni Ben, með allan sinn einkasamkeppnishala á eftir sér upphefur söng um litla samkeppni á sviði sem engum datt í hug fyrir nokkrum áratugum að síðari tíma ofbeldisfífl nýfrjálshyggjunnar reyndu að búa til samkeppnisvitleysu á, verður manni ósjálfsrátt fyrst fyrir að lyfta augum til himins og biðja Skaparann um að eyða samkeppnisgeggjuninni út úr huga hvers manns, og þá einkum þeirra sem fara með stjórnunarstörf í umboði kjósenda. Enn reynir hinn gráðugi kapítalistaúlfaldi að sanna að komist í gengnum nálarauga og fólkið horfir agndofa á og trúir því enn að þessum gullslegna úlfalda muni á næsta andartaki að nauðga sér gegnum nálaraugað. Eftir Hrunið góða sögðu fjárglæframennirnir og Sjálfstæðisflokurinn, þegar þeir voru spurðir hvað orðið hefði af öllum pénínngunum sem hurfu í Hruninu, að þeir hefðu farið til himna. Eftir stendur spurning skáldsins: Af hverju fóru fjárglæframennirnir og Sjálfstæðisflokkurinn ekki með þeim?  

Samkeppnin meira í orði en á borði