Já, þær sluppu, garmarnir, óverðskuldað fyrir horn

Jæja, þær sluppu fyrir horn gelgjunnar okkar. Þeirra lán var að Slóvensku píurnar voru vel slompaðar og sumar þeirra drullufullar. Ef gestirnir hefðu ekki komið jafn rækilega við á barnum fyrir leik hefpi ekki þurft að spurja að leikslokum. Stundum hefir landsliðum okkar ekki dugað til þó mótherjarnir hafi verið meira en minna ölvaðir. Það var til dæmis óvenju skammarlegt fyrir alsgáða Íslendinga að tapa handboltalandsleik fyrir öldublindum Færeyingum og ekki var skárra að liggja í svaðinu á Laugardalsvellinum fyrir einhverjum dauðadrukknum austantjaldslubbum.

Æja, það var með herkjubrögðum að þeim íslensku tókst að setja tvö mörk á kerlingarnar frá Slóveníu þó svo að þær væru nær örvita af drykkjuskap. Ef þessar Slóveníudömur hefðu verið alsgáðar í kvöld hefðu þær unnið með 40 mörkum gegn engu. Sennilega væri affarasælast fyrir Íslendinga að hætta öllu þessu helvítis landsliðabrölti og láta sér nægja að keppa bara innbyrðis á platgrasvöllum.

Jón íþróttamaður er líklega mesti keppnismaður okkar fyrr og síðar. Þegar hann var upp á sitt besta var talið að hann gæti hlaupið sólarhringum saman án þess að bragða vott eða þurrt. Því miður hafa hans glæsilegu heimsmet í ýmsum greinum frjálsíþrótta ekki fengist viðurkennd vegna einhverra hnökra varðandi reglur og þessháttar. Öll munum við eftir þegar Jón íþróttamaður setti sitt ofboðslega heimsmet í spjótkasti. En það fékkst ekki viðurkennt á þeirri forsendu að hann hefði fyrir það fyrsta kastað spjótinu í vitlausa átt og í öðru lagi hefði spjótið hafnað í brjóstinu á konugarmi uppi á áhorfendapöllum með þeim afleiðingum að konan dó. Hin eina viðurkennig Jóns Íþróttamanns fyrir þetta risakast var hæstaréttardómur um fimm ára fangelsisvist því sannað þókti að Jón hefði skotið spjótinu vísvitandi í átt að áhorfendum.

Draumurinn um HM lifir góðu lífi