Samþykkti að segja þeim

Nú er svo komið drengir mínir að heilbrigðisráðherran Swandeesý mun hlaupa í skarð hinna svikulu ljósmæðra, sem eru búnar að segja upp störfum, ásamt með Katrínu, sem varla veit hvað snýr aftur eða fram á ófrískum kvenmanni, og Stenngrimmi, sem sagður er hafa hjálpað ánum að bera norðaustur á Gunnarsstöðum fyri margt löngu. Og það mun ekki vefjast fyrir hinni vösku sveit að hrista krakkagrísina úr mæðrum sínum og kama þeim til manns. Það er nú þannig. Já.

Já fari ljósmæðurnar og veri, Stenngrimmur vill ekkert með soleiðis leiðindafólk hafa. Og þegar þær so koma skríðandi að fórskör Swandeesýar og vilja grénja út endurráðningu, þá mun Stenngrimmur verða þar fyrir og reka í þær löppina þannig að þær skondrast eins og tilberasnakkar út á götu, út í göturæsi. 

Og í vikunni leið, á ríkisstjórnarfundi, gjörðu ráðherranir stólpagrín að ljósmæðrunum og göntuðust með að þær væru svo undurljótar, að skríði til baka þegar þau sjá þær og harðneiti að koma út fyrr en búið verði að fjarlægja þessar öræfagrýlur. Mest af öllum þókti Katrínu um þessi gamanmál og hún slettist svo til og frá, hrínandi af ofsakæti, að aðrir ráðherrar urðu hræddir um að hún mundi sletta höfðinu af sér. En allt bjargaðist þetta fyrir horn og að lokum samþykkti ríkisstjórnin með hlátrasköllum og látum að segja ljósmæðrum að éta skít þangað til þær hafa lært að haga sér eins og siðað fólk. 

„Það hrúgast inn uppsagnir“