Jóhannes Ragnarsson

5.7.2018 | 13:01

Um þekktan eiturefnahernað á hafi úti

Þetta líkar mér að heyra. Að farið sé að rækta salmónellur hrá íslenskum farmönnum er bara hreint afbragð. Og ekki er að efa að salmónellur frá slíkum görpum og hrafnintumönnum verða vinsælar meðal fólksins og með tímanum góð búbót í atvinnutækifærum og gjaldeyrisöflun vegna útflutningsverðmæta salmónellunnar. Já, þetta tókst matsveininum á fraktaranum að rækta upp og gera að veruleika. Það lætur ekki að sér hæða íslenska hugvitið og snillin.

Þá koma upp í hugann frægir matsveinar í íslenska flotanum sem refsuðu áhöfn sinni með því að hrækja, snýta sér og pissa í súpurnar og sósurnar, já og meira að segja út í deigið sem urðu að brauðum og pönnukökum. Einum þessara fræknu matsveina varð það á reyna að byrla drengjunum sínum kukk í sósunni. Því miður komst athæfi hans upp. Sá matsveinn kom ekki í land og hefir ekki neitt til hans spurst síðan. Þeir tóku sem sé kauða á milli sín, leiddu hann aftur á rassgat og köstuðu honum út um lagningsopið. Og mikið hlógu strákarnir að því á eftir hvað helvítis kokkurinn hafði æpt og beðið Guð að hjálpa sér þegar hann fauk út um gatið.

Annar matsveinn eitraði aftur á móti fyrir stýrimanninum með rottueitri, hann vildi nefnilega komast yfir kerlingu stýrimannsins. Það ætlaði að ganga treglega að kála helvískum stýrimanninum, því hann lét engann bilbug á sér finna af rottueitrinu, rak bara ívið meira við en vanalega og bölvaði fýlunni. Matveinninn var alveg að ærast á því að stýrimaðurinn sýndi ekki meiri merki um heilsubrest svo hann sturtaði heilum helling af vítissóda út í súpuna hjá karli og hugðist með því ganga frá mannhelvítinu fljótt og vel og í eitt skipti fyrir öll. En það fór heldur en ekki á annan veg hjá matsveininum því þegar strýrimaðurinn var búinn með helminginn af súpunni raka hann sig á að hún var full af baneitruðum vítissóda. Því stóð vor góði stýrimaður upp frá borðum, gekk yfirveguðum skrefum fram í elhús og greip matsveininn og heilsteikti hann hreinlega á brennheitri eldavélinni. Þegar kokkurinn var dauður og hættur að hljóða kastaði stýrimaðuinn honum fram í gang og sagði strákunum koma þessum óþverra í sjóinn. Og sá hlær best sem síðast hlær, því örlögin höguðu málum þannig, að það var stýrimaðurinn sem fíflaði kerlingu kokssins, en ekki öfugt eins og matsveinninn heitinn hafði áætlað.