Kynferðiskvillar fyrr og nú

Ósköp er nú notalegt og þjóðlegt að vita til þess að blessaður lekandi sé aftur kominn á fljúgandi blúss, sona eins og í gamla daga. Í gamla daga var bókstaflega allt krökkt af lekandagrýlum, sem báru fagnaðarerindið út á endurgjalds. Þá var nú fladraraútbreiðslan ekki síður við skap þjóðarinnar og þeir tímar vóru að aunginn var maður með mönnum nema hann væri leikvöllur fladrarans og kennspipt með bæði með fladrara og lekanda var eftirsótt af karlmennum um land allt. Jomm.

Fyrir kom, man ég, að stöku maður fékk sig fullsaddann af ærslum flatlúsa á vissum líkamspörtum og skar upp herör gegn veslings litlu dýrunum og réðust á þau með steinolíu eða hárlakki. Einn sprautaði úr háfum brúsa af hárlakki yfir nárann á sér til að flæma þaðan fladdarasverm. Að vísu dóu allar þær flatlýs em ekki tókst að flýja í tæka tíð, en náunginn varð náttúrulaus til lífstíðar eftir þessa aðgerð. Það var eiginlega gott á helvítið, því sannarlega varðaði athæfi hans við dýraverndarlög.

Nú verður uppi fótur og fit hjá landlækni og fínum kellíngartausum ef þetta lið heyrir minnst á lekanda. Og fladdarinn er alveg forboðin á heimílum þessa fólks. Þegar karlar þessara kérlínga koma úr vel heppnuðum ferðum til útlandi byrja þeir á að taka inn svo rótsterkt eitur að þvagið úr þeim verður eins og tjara. Eitur þetta er semsé læknismeðal, sem kemur í veg fyrir óþrifnaðarsjúkdóma á borð við lekanda og flatlús. Er nú af rómantíkin, sem lýsti sér í hinni sígildu og fögru ljóðlínu: ,,flatlús og lekandi hvíldu í ró." 

55 lekandatilfelli á fimm mánuðum