Halldóra gamla í hellinum

Þeir gera það nú aldeilis gott taílensku drengirnir og þeirra fé og frami fyrir réttinn af kvikmyndum og bókum um dvöl þeirra í hellinum. Það var heldur ekki eins og drengirnir væru eins og rottur í holu, ónei, öðru nær, yfir þeim vofði blessun almættisins ásamt með glæstri framtíð. Þegar búið verður að kvikmynda dvölina í hellinum verða drenginir svo fjáðir að þeir geta leyft sér að eta gull í morgunverð og klippa gull í hádeginu.

Einusinni lokuðu þeir Halldóru gömlu  inni í sona helli og biðu síðan fyrir utan eftir því að kerling ærðist. Þeir þurftu ekki að bíða lengi, því kortéri síðar var hún orðin æf og upp úr því velti hún, með lúkonum einum saman, bjarginu frá hellismunnanum og hóf samstundis leit að ódæðismönnunum. Og hún fann Villa litla í lækjarfarvegi upp í hlíð og sleit hann. Ólaf bónd fann hún í fjöru og lék hann svo grátt að hann hefði synt á haf út ef hann hefði getað, en það gat hann því miður ekki vegna þess hve hann var slasaður eftir Halldóru gömlu, sem þó átti að heita móðir hans.

Aðalatriðið er þó að taílensku drengirnir eru orðnir frægir og á morgun verða þeir ríkir og geta farið að éta og klippa gull og gersemar. Og foreldrar drengjanna verða trúlega settir á safn og varðveittir um aldir alda. Og það heldégnú og ég héld nú það. 

Myndskeið birt af taílensku drengjunum