Bilaðar af péníngaþorsta en nenna samt ekki að vinna

Nú, fyrst ljósmæðgur í Reykjavík, bilaðar af péníngaþorsta, nenna ekki að vinna og þar með ekki að hirða um óléttar kerlur er ekki um annað að ræða en að senda kerlurnar út og suður um allt land því þar kunna að leynast ljósmæðgur sem nenna að vinna. Á sveitabæjum, þar sem farið er með sauðfé, er fullt af hæfileikaríku fólki sem kann að hjálpa til við fæðingar. Enda kemur stundum fyrir, að sveitakonur verði léttari úti á túni og þá kemur ævinlega einhver hlaupandi og aðstoðar konuna að verða léttari og gefa henni kaffi á eftir og kanski sígarettu líka.

Hér áur og fyrr hljópu kvinnur, einkum ógiftar, upp úr rúmum sínum um miðjar nætur og stukku eitthvert út undir vegg til að fæða barn á laun. Þær kómu krakkanum umsvifalaust fyrir milli þilja, inn í torfvegg, ofan í keldu eða gruggugum pytti. Þessi vinubrögð voru kölluð dulsmál og voru höfð til marks um staðfestu formæðra vorra. Stundum komst dulsmálið upp og þá var kerlan fundin sek og henni drekkt í köldum og góðum árhyl eða sæmilegu silungsvatni. Engum sögum fer af því að konum hafi verið refsað með því henda þeim í sjóinn í poka sem bundið var fyrir opið á.

En þetta var nú bara nauðaómerkilegur útúrdúr. Aðalmál vanfærra kvenna í dag er ekki að fremja dulsmál, heldur njóta þær nú þess að vera flogið landshorna millum til að fæða hjá ólötum ljósmæðgum, sem enn eru ekki orðnar sturlaðar af pénínga- og efrimillistéttarsótt. Þetta er auðvitað ósköp gott, því konur fyrir sunnan hafa alltaf gott af að kynnast landsbyggðinni og sjónarmiðum fólks sem þar býr. Frú Ingveldur, sem komist hefir upp með að verða aldrei ólétt þrátt fyrir ófáar tilraunir karla til að láta það gerast, hefir fulla skömm á landsbyggðarpakki og kveðst ekki þola fýluna af þessum helvítis pödduskríl sem aldreigi hefir mannast og orðið að fólki í stórborg, svo sem Reykjavík eða Ósló. Frú Ingveldur hefir líka brugðið fyrir sig að reka landsbyggðarpakk, sem troðið hafði sér inn í helgarsamkvæmi að heimili henna,r út úr sínum húsum og stundum fylgt því eftir með barsmíðum og öðru harðræði. Jamm ... frú Ingveldur lætur ekki bjóða sér traktéringar sem vanfæru kvenkyni er boðið upp á nú til dags og hefir enda lýst því yfir, að ljósmæðgur geti sem best verið, sín vegna, í verkfalli til eilífðarnóns.

Flogið norður með tvær óléttar