Glimmernúmer borgarastéttarinnar þurfa að leggja sig í sápulút á eftir

Þannig er nú það, drengir mínir, að vandamálin í veröldinu eru mörg og sum hver hræðilega ljót. Samnefnari yfir þennan veraldarvanda er er samt aðeins einn, sem sé kapítalisminn, þetta hörmulega krabbamein heimsins, sem útbíar sjúklinginn til líkams og sálar og mun, eins og aðrar illvígar meinsemdir, drepa sjúklinginn með hryllilegum kvölum sem aungin ópíum kunna að vinna á.

Í Reykjavík er höfuðvandamálið einnig kapítalisminn, sem þar á bæ skiptir sér í meirihluta og minnihluta og er vandséð hvor aðilinn er ógéðfelldari og subbulegri. Reyndar er sósíalistinn Sanna Magðalena hvorki kapítalisti né kapítalísk og eiginlega óboðlegt fyrir hana að ekki sé þriðji möguleikinn í boði, möguleiki sem heyrir hvorki meirihluta né minnihluta til. Fyrir Sönnu að vera í minnihluta gefur óráðvöndum mönnum tækifæri til að bera upp á hana að henni sé stjórnað af poppmenninu Eyþóri úr skuggalegasta flokknum.

Eitt eiga meirihluti borgarstjórnar Reykjavíkur og Sjálfstæðisflokkurinn sameiginlegt: ,,óreiðufólk í húsnæðishraki" fer afskaplega í taugarnar á þessum glimmernúmerum borgarastéttarinar, ekki síst háborgaralegu glanspíunni henni Samfylkingar-Heiðu og fjárfestinum mikla, Eyþóri Arnalds; þau þurfa að liggja lengi í heitu baði og velþefjandi sápulög eftir að hafa óhreinkað sig á að taka hlé á sumarorlofi til að funda um soddan helvítis pakk.  

„Reykjavíkurborg er að standa sig illa“