Og hoppa um kletta eins og kiðlinga og fjallageita er háttur

Það er alltaf jafn unaðslegt þegar rígfullorðnar kerlingar taka sig til og fara að hoppa um kletta eins og kiðlinga og fjallageita er háttur. Mun og margsannað, að slíkt háttarlag færir konurnar mjög nær náttúrunni, gjöra þær náttúrmiklar og sumar útúrfullar af ofsanáttúru, sem oftlega gengur nærri karlpeningi þeim er þær umgangast.

Vert er að minnast þess er frú Ingveldur og Máría Borgargagn hófu að efla náttúru sína með hlaupum og stökkum upp á Esju, og þramm þeirra um heiðar og hálsa úti í villtri náttúrunni var aðdáunarvert og sumum tilefni til öfundar. Og þá er þær höfðu hlaupið upp Esjuna fimmtíu sinnum á fjörutíu dögum vóru þær orðnar so náttúraðar að þær máttu gjöra svo vel að fá sér vænan slurk áfengis til að slá á alla þessa svellandi náttúru. En þegar þær voru orðnar vel fullar þurstu þær heim til Borgargagnsins og tóku Indriða Handreð, sem þar var fyrir og átti sér einskis ílls von, og gengu svo nærri honum kynferðislega að hann barmaði sér og baulaði eins og vesæll hlöðukálfur eða hann ýlfraði eins og halaklipptur hundur. Hann var lengi að ná sér eftir þá aðför.

Og fyrst frú Ingveldur og Máría Borgargagn voru komnar upp á náttúrubragðið með klettaklifri og fjallahlaupum héldu þær áfram að hrella karlkyns aumingja og varð Kolbeinn Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, næstur í röðinni, en hann lá í öngviti undir hjónarúmi sínu og frú Ingveldar í vel stinnan hálfan sólarhring eftir að þær stöllur veittu honum ókeypis meðhöndlun í harðara lagi. Nokkrum dögum síðar tókst Brynjari Vondulykt, af fádæma harðfengi, að sleppa undan þeim á skyrtunni einni fata út um glugga og bjarga sér burt á hlaupum. En nú væru þær heiðurskonur, frú Ingveldur og Máría Morgargagn, orðnar svo æfar af ofnáttúr að þær ruku á fjögurrasálna kvennahóp og hugðust neyða þann hóp til vafasamra stórmaka. Úr því varð bölvaður slagur, sem lauk með því áður en varði, að fórnalömbin lágu meðvitundarlaus í portinu og báðar ruslatunnurnar komnar á hliðina og yfirbragð staðarins allt hið ótérlegast. En frú Ingveldur og Borgargagnið létu sér fátt um finnast og hræktu ólundarlega í áttina að þeim föllnu.

Unnu afrek í fjallahlaupi í Ölpunum