Vandi kvenkynsins á Arnarhóli og til sveita

Það er hálf hlálegt, að það eina sem eftir stendur af hópefli efrimillistéttarfémínístnanna á Arnarhóli í gær skuli vera hatramt rifrildi örfárra kvennseggja af hinni velbónuðu efrimillistétt og yfirstétt um hvort rétt hafi verið að leyfa tiltekinni glimmerdömu borgarastéttarinnar að tala og mala yfir hausamótunum gesta á Arnarhóli. Ætli það sé sona illindanagg sem hámenntaðir kynjafræðingar kalla ,,kvennfrelsi" eða eitthvað í þá áttina?

Við sem höfum dálitla nasasjón af því hvernig hlutirnir gganga fyrir sig í sveitinni, munum sum hver eftir samblásturstilfæringum kvenkynshópa á bæjunum. Á Jónsstöðum á Felli gjörðu kýrnar ófétislega uppreisn með því að baula og öskra alla nóttina með það fyrir augum að æra fólkið á bænum og það tóks. Einn morguinn fundust bóndinn og húsfreyjan drukknuð í fjóshaugnum, þau fyrirfóru sér af því kýrnar ærðu þau.

Verr fór hinsvegar fyrir hænsnunum á Hofsvöllum. Þessi ömurlegi fiðurfénaður tók upp á því, eftir að hafa hlustað á sönginn um Rönku gömlu og hænurnar hennar, að hætta að verpa og garga og gala þess í stað allan sólarhringinn. Og ef einhver hænurassinn glopraði úr sér eggi þá stukku hin hænsnin til eins og vargar og gogguðu eggið í sig á svipstundu. En eina nóttina, þegar gargið og gólið keyrði um þverbak, birtist bóndinn óforvandis með kassa sem hann opnaði og út úr kassanum stukku fimm blóðþyrstir mínkar. Ekki þarf að taka fram, að bóndakonan stóð við hlið manns síns og hjálpaði honum að opna kassafjandann. Nú, mínkarnir tóku þegar til óspilltra málanna og klippti hausana af öllum hænsfuglunum á fimm mínútum; síðastur féll  haninn úr hjaraáfalli, en á þann vaska fugl bitu ekki hvassar mínkatönnur. En þegar haninn sá að allar konurnar hans voru dauðar og mínkarnir búnir að raða líkunum upp þá lá ljóst fyrir að það væri jafngott að falla beint úr hjartaslagi en láta helvítis bóndadurginn eða kerlingu hans snúa sig úr hálsliðnum af fullkomnum fantaskap. 

Vissu að ákvörðunin yrði umdeild