Útidyrahurð menningarseturs hafnaði úti á stétt

Gott og vel, hún var í molum úti á plani, sem sé bílskúrshurðin, hana tók af í sprengingu. Útidyrahurð frú Ingveldar og Kolbeins fór líka út á plan með öllum umbúnaði, en það var ekki af völdum sprengingar. Nei nei. Hurðin sú gaf sig af því að of margir ætluðu út um hana í einu, stóðu fastir í dyrunum, umgjörðin og festingar gáfu eftir og allt hafnaði í einum haugi úti á stétt. Það hafði verið helgarsamkvæmi að heimilinu og flestir í góðu skapi, nema frú Ingveldur. Svo brjálaðist þessi mikla húsmóðir og hótaði að fella gesti sína eins og dilka í sláturhúsi; og til merkis um þá alvöru, sem bjó að baki hótununni, sveiflaði hún digrum borðfæti, sen hún hafði rifið undan skrifborði nokkru, aldargamalli mublu, sem hafði verið í eigu langafa hennar. Það tóku auðvitað allir, sem vetlingi gátu valdið, til fótaná nna og hugðust bjarga sér út um aðaldyr heimílisins, og það fór eins og það fór.

Þegar lýðurinn hafði rifið útidyrnar úr húsinu og lá í spýtnabrakinu var frú Ingveldi auðvelt verk að ná til hans með barefli sínu og þarna varð mesta blóðbað. Á eftir komu þrír sjúkrabílar að vígvellinum og óku síðan drekkhlaðnir af stórslösuðu fólki frá frá honum. Þarna féllu ekki minni kappar en Brynjar Vondalykt og Indriði Handreður, þrír ráðherrar, þrjár kvennréttindakonur og einn byskubb, auk minni spámanna, sem ekki tekur að minnast á. Einn þeirra sem festist í gáttinni fékk ekki far með skjúkrabifreið þó hann væri illa haldinn. Það var Kolbeinn Kolbeinsson, eiginmaður frú Ingveldar, húsbóndi, skrifstofustjóri og Framsóknarmaður. Þann mann hafði frú Ingveldur á brott af vígvellinum eins og herfang og dró hann á hárinu inn til sín í hjónaherbergi og læsti að sér.

Skömmu síðar upphófust hryllileg nayðaróp í hjónaherberginu, svo ógurleg að meira að segja brennivínsdauðustu gestirnir fram í stofu, sem og um ganga og aðra afkima hússins, vöknuðu stjarfir af hræðslu og hufru af þessum voðalega vettvangi á augabragði. Undir jeppa hjónanna úti í bílskúr lá vinur hjónanna, Óli Apaköttur, nakin neðan nafla; hann hrökk á fætur með andfælum, þá hin mergjuðu skaðræðishljóð smugu inn í bílskúrinn og náðu steindauðum eyrum hans og reistu hann upp. Það var kraftaverk ekki minna en kraftaverk þau sem sagt er frá í frægum bókum. Þegar frú Ingveldi hafði tekist að slökkva síðustu kvalahryglu bónda síns, varð allt hljótt. Húsið, höll frú Ingveldar og Kolbeins, stóð þögult í rökkurbirtunni frá götuljósunum. Og þar sem útidyrahurðin átti að vera var nú svarthol, líkast galtómri augntóft hauskúpu. Meira að segja kettirnir í götunni tóku sig upp þessa nótt og flúðu í dauðans ofboði í annað hverfi þegar nágólin í Kolbeini bárust þei til eyrna.  

„Bílskúrshurðin var í molum úti á plani“