Og hún ofól hina svikulu kálfa við brjóst sér

Það eru nú meiri skepnurnar þessir kallaskrattar sem hin milda og góða frú Sædal ofól við barm sér. Og auðvitað ætluðu griðungarnir að launa, sem slíkra kálfa er siður, ofeldið með svikum, rýtingsstungum í bak, osfrv. Svo skiljum vér frú Sæland að kallarnir Karl og Ólafur séu Júdasar í öðru veldi, eða öllu heldur tvíelleftu veldi, slík séu svik þeirra við hið saklausa blóð frú Sæland. Sem betur fer slapp frú Sæland við krossfestingu, því hún komst að í tíma hvað ofeldisgriðungar hennar vóru að bauka og hvar þeir voru að drekka og með hverjum, og rak þessa Júdasa á dyr þegar þeir komu til hennar að kyssa hana á kinnina, en sem kunnugt er kyssa Júdasar alltaf þann á kinna sem þeir ætla að framselja með sviksamlegum hætti.

En það er samt ekki alveg nákvæmlega rétt hjá frú Sæland, að þorpararnir Karl og Láfi hafi aðeins átt eitt erindi í klaustrið þetta kvöld: að svíkja flokkinn. Jú, það var náttúrlega aðalerindi þeirra, en þeir áttu líka það erindi, að þamba klausturbrennivínið og klausturölið, sem Sigmundur lét skenkja þeim. Og þeir urðu fullir, draugfullir, og kölluðu frú Sæland kéllíngarklessu og kumruðu eins og völt blótneyti gjöra stundum á básum sínum.

Hvað um það, þá hefir frú Sælandi tekist að aflúsa líkama samtaka sinna og feykja pöddunum út í veður og vind, þar sem aunginn vill sjá þær. Og nú vinnur hún hörðum höndum að því að koma sóknarpresti Flokks Fólksins úr húsi og út á galeiðuna. Já, vinir mínir, þeir tvíelleftu óskadrengir frú Sæland þökkuðu henni pent fyrir sig með því að skíta í nytina og leggjast síðan svo lágt að réttlæta sviksemina með opinberu kjaftbrúki og götustrákaorðfæri. En oss er spurn: hvenær ætla pörupiltarnir að ganga formlega í Miðflokk Sigmundar?

Karlar sem hatast við konur