Þau voru komin til að sjá og sigra Árna Sól Digra

Það var þokkaleg byrjun á einum rigningardegi hjá Sólveigu Önnu að rekast beint upp undir raunverulega auðvaldsbelg á City Park (nafnið hljómar eins og nafn á enskum fótboltavelli). Og ekki nóg með það: Þessi ægilegi auðvaldsbelgur er sá manna sem borgar uppvöskurum sínum og skúrurum ráðherralaun og veit í þokkabót að hans starfsfólk vill ekkert verkfall og aungann andskotans sósíalism.

En það lá við hræðilegu slysi þarna á City Park, því Sóveig Anna var næstum búin að reka vísifingursnögl sína í auðvaldsbelginn og sprengja hann. Ef það hefði gerst væri nú djúpur gýgur þar sem City Park er og öll hús í nágrenninu hefðu hrunið til grunna. Þau gjöra skohh ekki boð á undan sér slysin, drengir mínir. En Sóveig Anna gat á síðustu stundu sveigt nöglinni frá belgnum og afstýrði þar með náttúrhamfarahryðjuverki. Og þó hún hafi verið komin til City Park til að sjá og sigra Árna Sól Digra, þá hefði sigur af stærðargráðu risasprengingar ekki skilað þeim árangir sem til var stofnað að ná.

Það er baráttuhugur mönnum og hefir enda komið til tals hjá verfallsfólki að taka drengstaulann Halldór Benjamín höndum, og gjöra honum skil eins og menn Jörgens Jörgensen Trampe greifa, með því að loka hann niður í skítugri káetu, sem ætti að finnast í einhverju bátshrói við strandlengjuna. Margt fleira, afburða skemmtilegt, hafa verkfallsmenn á prjónunum svo sem eins og að hreinsa út úr beykistöð samtaka atvinnurekenda, sjálfu auðvaldsgreninu, og slá þar upp balli fyrir reykvíska alþýðu með harmóníum- og fiðluspili; auðvaldsbelgirnir útreknu mættu samt liggja á gluggunum og fylgjast með gamaninu innandyra.

Segist ekki hafa meinað fólki að kjósa