Komst í kast við vanstillta hjólreiðamenn

Ekki er lengra síðan en í fyrra að frú Ingveldur lenti í stórmælum við hjólreiðamenn og ketti og vespureiðarmenn. Frú Ingveldur, sem löngu er kunn af heilsubótarhlaupum og annarri íþróttaiðkan, varð sem sé fyrir þeirri sorg, að kallpúngur nokkur, Arnfreður Lyngdalh, hjólaði hana niður, hvar hún var á ferli á göngustíg á höfuðborgarsvæðinu. Að vísu tóks henni að hefna sín á fólinu með því að berja kallrassgatið með reiðhjóli hans þar til það var komið í klessu og ónýtt.

Eftir þetta hefir frú Ingveldur mjök verið á varðbergi gagnvart hjólreiðungum. Í vetur nálgaðist hana, í hálku og snjó, veraldaraumingi á vespu og lét gamminn geysa; þessum þorpara veitt frú Ingveldur ráðningu með því sparka fast, með sólann á undan, í faraskjóta þorparans, sem flaug í boga út í snjóskafl, og hvarf þanga niður hvort tveggja þorpari og vespa. Í annað sinn tókst að frú Ingveldi að hrinda hjólreiðakonu niður fyrir kletta, það var einhvers staðar niður við strönd og hefir ekki neitt spurst til konu þeirrar síðan.

,,Betur má ef duga skal" er ein af höfuðsetningum frú Ingveldar. Í samræmi við það hefir hún hert á baráttu sinni gegn hjóladrjólum á gangstéttum og göngustígum. Öldruðum kallkjána, sem var hlandfullur á reiðhjóli, hrinti hún fyrir aðvífandi steypubíl; öðrum slíkum apaketti veitti hún högg svo hann spýttist eins og drulluklessa á tré og var dregin þaðan með öll bein í kroppnum mölbrotin; og krakkagerpi, sem hjólaði á hana gaf frú Ingveldur meinþétt vink svo að krakkinn varð að láta fyrir berast á Barnaspítala Hringsins í hálft ár. Með þessari aðferð hyggst frú Ingveldur venja hjólreiða- og bifhjólafólk af dónaskap á göngustígum. 

Vespa á 50 km hraða er lífshættuleg