Dýrð sé Guði í upphæðum og soðýsa í matinn eftir góð slagsmál

Tjahh, ungir menn? Hver segir fréttarritara að þetta hafi verið ungir  menn? Ekki vitum vér til þess að Óli þ. Apaköttur og Arnfreður Lyngdalh séu unglingar; að vísu voru þeir unglingar fyrir mörgum árum, en í dag eru þeir kallarassar, spilltir og veikir fyrir óeðli á breiðum grundvelli. Svo spurja menn eins og fávísar konur af hverju þeir hafi allt í einu hætt að slást á krossgötunum og ekið eins og svín, sinn í hvora áttina. Við þessari kjánaspurningu er einungis eitt svar: hvorugur þeirra ætlaði að missa af hádegismatnum.

Já, því miður sluppu bölvaðir ódámarnir við afskipti lögregunnar, sem var allt of svifasein eins og venjulega, enda þeirra besti maður, Hálfdán varðstjóri á frívakt. Eins og áður hefir komið fram var tilefni slagsmálanna ekki af verri endanum: þeir héldu að þeir væru að berjast um Máríu Borgargagn, fullorðna konu sem er frábærlega gift Indriða Handreði, þeim valinkunna sómamanni. En Ólafur þ. Apaköttur og Arfreður Lyngdalh vörubifreiðarstjóri eru siðlausir og siðblindir menn, sem sjá ekkert athugavert við leggjast með konu náunga síns og slást um hana opinberlega á fjölförnustu gatnamótum.

Þegar Arnfreður Lyngdalh hafði étið hádegisýsuna sína ræsti hann vörubifreið sína og lagði af stað með farm af rusli sem á að nota til smíða á virkjunarnefnu vestur á fjörðum. Ekki er í frásögur færandi þó vörubifreiðarstjóri leggi í hann með fragt í fjarlægan landshluta, hitt er fréttnæmt, að við hliðina á ökumanninum sátu umhverfisráðherrann og forsætisráðherra og voru greinileg bæði frábærlega ölvuð, eiginlega drullufull og sungu óþverravísur, ef marka má tilkynningu Arnfreðs vörubifreiðarstjóra til konu sinnar, ýsusoðningarkonunni.

Flugust á og keyrðu svo á brott