Hugleiðing og dæmisaga um kviðskegg og þau undur sem það getur gjört

Það er ákaflega mikið í það varið, svo ekki sé sterkar tekið til orða, að hlú vel að kviðskegginu, bera í það brilljantín, hárlakk og þorskalýsi. Það sem vinnst með því að sýna kviðskegginu alúð er þykk og gljándi snarrót, sem flatrarinn hefir unun af að skemmta sér í.

Sigurveig gamla Dræsa varð fyrir því óláni í lífshlaupi sínu, að eiginmaður hennar, Arnibjörn Hersir, missti allt sitt stálgráa hár af höfði sínu og andliti, og það sem verra var, hann missti kviðskeggið líka! Sjáf púnghárin og rövrarskeggið, hurfu svo að segja á eini nóttu án nokkurrar skýringar. Nú óru góð ráð dýr og Sigurveig okkar Dræsa fór með Arinbjörn á hárígræðslustofuna í London þar sem hún var reytt að neðan þar til hún var orðin blettasköllótt á þeim líkamsparti og leit út eins og hálfreytt andarbringa.

Nú, svo var afraksturinn úr flatlúsanýlendu Sigurveigar grædd ofan á skallan á Arinbirni og líka framan í hann, þannig að hann varð á eftir eins og enskur heiðursmaður. Þó er Arinbjörn ekki alskostar ánægður; hann kvartar oft um að honum finnist hann finna súrheyslykt, eða jafnvel útikamraþef, fyrir vitum sínum, og bölvar og ragnar eins og önugt blótneyti. Og þegar Óli þ. Apaköttur, stórvinur hans, sagði óvart við hann í fylliríi: - djöfull er að sjá þig skepnan þín, þú ert eins og kuntupíka í framan, þá geggjaðist Arinbjörn og hljóp niður elhúsborðið til að ná í rassgatið á Apakettinum og handleika hann, en Apakötturinn varð fyrri til og hljóp út, en Arinbjör Hersir kastaðist á elhúsvegginn og var lengi að jafna sig á eftir. En í kjölfarið á þessum sérkennilega atburði í eldhúsinu hefir Arinbjörn jafnan á orði, að það sé fullkomin ætlan hans að myrða Óla þ. Apakött með berum höndunum og henda hræinu af honum í rotþróna.

Elísabet Reynisdóttir, skallar og skapahár