Rúnkmann frá Bláskógum - minningarorð

Við munum flest eftir honum Rúnkmanni frá Bláskógum, þorparanum svona, sem hafði svo undur gaman af sjálfsfróun og að opna á umræðuna um hana og allar raðfullnægingarnar, sem hann taldi upp fyrir okkur. Okkur þó svo sem gaman að hlýða á boðskap Rúnkmanns frá Bláskógum, en í hófi samt, hann gat orðið leiðigjarn drengtetrið. En aðrir vildu hvorki heyra né sjá þennan velgjörðarmann alls mannkyns, sem hann taldi sig vera, og kváðu skömm að svona endemi og vildu banna öllum að hlýða á boðskap hans.

Jæja, Rúnkmann frá Bláskógum var afar fræðilegur í hugsun og reyndi hvað hann gat að safna sjálfsfróunarsögum, sem hann sagði síðan öðru fólki. Margir vóru sólgnir í að heyra Rúnkmann segja frá, því hann var góður sögumaður og gæddi sögur sínar enn meira lífi með leikrænum tilþrifum. Einnig safnaði hann blautlegum vísum, var búinn að koma sér upp myndarlegu bindi af þessháttar ljóðrænu, sem frú Ingveldur, náfrænka Rúnkmanns, erfði eftir hans dag.

En því miður entist Rúnkmanni frá Bláskógum ekki aldur til að gjöra allt það merka starf sem hann hafði á prjónunum. Kveld eitt, sem Rúnkmann helgaði áhugamáli sínu, höfðu óþokkar tengt eitt hjálpartækið hans við ógurlegan rafurstraum, háspennu. Og þá Rúnkmann greip til hjálpartækis síns og beitti því á þann stað sem þonum þókti bestur hljóp straumurinn í hann og grandaði honum í eitt skipti fyrir öll; þeir sögðu, sem að komu, að gumpur Rúnkmanns frá Bláskógum hefði hreinlega verið brunninn af, rétt eins og kjarnorkusprengja hefði fallið á hann, og tungan lafði út úr kauða, tvíelleft, eins og úthverfa út úr löngukjafti. 

Safnar sjálfsfróunarsögum kvenna