Þegar Kolbeinn og þeir frömdu ofbeldisverk á piltum í Kópavogi

Ekki spyr maður nú að vonskunni í henni veröld. Og í Kópavogi. Það passar. Má vera að þar sé upp sprottin sadistatíska, elektrónísk sadistatíska, sem kann best við sig á skólalóðum? Það er varla einleikið að svona framkoma skuli birtast í Kópavogi. Við verðum bara að vona að þessi öfuguggaháttur og glæpamennska sé ekki runnin undan rifjum bæjaryfirvalda.

Það var einmitt í Kópavogi sem þeir Kolbeinn, Indriði Handreður og Brynjar Vondalykt króuðu nokkra pilta af á skólalóð í Kópavogi og börðu þá og brenndu með sígarettukveikjurum og bitu svo höfuðið af skömminni með því að refa þeim stuð með startköplum. Þetta var ógeðsleg saga. Og allt var þetta út af því, að þá grunaði að frú Ingveldur og Máría Borgargagn hefðu flekað þessa pilta og kennt þeim undirstöðuatriðin í íslensku kynferðislífi. Slíkt má auðvitað ekki gerast nema eignmennirnir séu hafðir með í ráðum.

Þegar drengirnir, sem Kolbeinn og þeir misþyrmdu af sadískum óþverrahvötum, höfðu jafnað sig hófu þeir skæruhernað gegn kvölurum sínum. Eitt sinn þegar frú Ingveldur og Kolbeinn vöknuðu árla morguns var krökt af músum í svefnskála þeirra, en músunum höfðu hinir hrekkjuðu unglingspiltar safnað og síðan sleppt þeim kvikum, þegar færi gafst, inn um glugga þann er þau sæmdarhjónin hvídu fyrir innan. Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður varð svo trylltur af skelfingu að hann las sig upp eftir ljósakrónunni í herberginu, sem slitnaði niður, og Kolbeinn steyptist niður músavaðinn miðjan á gólfinu og þá hljópu mýsnar upp í nára hans og undir nærbuxurnar, því þær hugðu gott skjól á þeim friðsæla stað. Okkar vinsæli og huggulegi Kolbeinn skrifstofustjóri og framsóknarmaður var lengi að ná sér eftir þessa útreið, sem vonlegt var, því að tímabili, þegar vert lét í músaslagnum, þá hélt hann að helvítis kvikindin ætluðu að éta undan sér þegar hann fann að þau vóru komin undir nærbuxurnar hjá honum. 

Héldu einum og stuðuðu með byssunni