Átakanleg ævi þess manns er kallaður var Thvagsurekobbe

Hann var kallaður Thvagsurekobbe og var stundum rekinn til sjós til að vinna fyrir sér. Á sjónum komst hann í kynni við menn, sem ekki höfðu beinlínis góð áhrif á hann. Þetta voru drykkfeldir svolar sem höfðu tamið sér hroðalegt orðbragð og sóðakjaft um allt og alla. Enda kom á daginn, þegar Thvagsurekobbe hafði tekið nokkur úthöld með þessum röftum, að hann var orðinn eitthvað kynferðislega bilaður; brenglaður, sögðu ábyrgir menn og settu upp megnan vanþóknunarsvip.

Það var eitt með öðru, í hinu nýja fari Thvagsurekobbe, að hann talaði ósköp um hvað hann væri orðinn mikill anímalisti, þegar han var drukkinn. Sumum þókti dágóð skemmtan af að hlýða honum yfir um þessar meintu hvatir hans og gerðu síðan stólpagrín af kallgreyinu þegar hann var víðfjarri. Aðrir höfðu megnustu skömm á kjaftæðinu í drengnum og sögðu sem svo að það væri óhætt að hafa strangar gætur á þessu óbermi. Síðan bættist við hjá Thvagsurekobbe ákafleg löngun í fjölkvæni og gerðis hann í því sambandi bæði mormón og Múhámeðstrúarmaður, því honum taldist til að með þeim trúarbrögðum mundi ósk hans um fjölkvæni og kvennabúr verða uppfyllt.

Þegar Thvagsurekobbe hafði álpast í hjónaband fór fyrst að vandast málið. Fraukan hans tók ekki í mál að hann ætti fleiri konur, auk þess sem hún fór að bera það út að hann væri hommi, ,,rammsódónískur" eins og hún orðaði það. Og til sannindamerkis um nefnda hneygð manns síns kallaði hún til vitnis óhæfuþef af neðri helmingi líkama hans. Djöfullinn sjálfur! hrópaði Þorgarður kapteinn upp yfir sig þegar frúin færði honum fréttirnar af nýuppgötvuðum innri hræringum Thvagsurekobbe. Það er víst eins gott að taka þetta synduga öræfasvín ekki meir um borð í mitt skip. Og Þorgarður skipstjóri hafði eiginlega aldrei heyrt annað eins. En til að gjöra langa sögu stutta, þá fór fyrir veslings Thvagsurekobbe eins og fatlafólinu í kvæði Megasar; hann varð undir valtara og flattist allur út og dó með það sama. 

Tugir grunaðir um aðild að peningaþvætti