Vesalings kvikindin. - Og innbrotsþjófur afgreiddur

Vesalings kvikindin að þurfa að fara norður fyrir land á þessari voðalegu tíð. Á myndum eru þau eins og Andskotinn upp úr súru, eða að minnsta kosti glík Skrattanum úr sauðarleggnum, og auðséð að vesalingar og umhverfi fara ekki saman. Að sjá forsætisráðherra riðlast á ísuðum raflínustreng með hálfum girðingarstaur sýnir svo ekki verður um villst, að hún hefði betur haldið sig heima hjá sér; það er aungvu líkara en að náttúruhamfarir, fárviðri og foktjón sé bara glens og gaman hjá ráðherraskepnunum.

Reyndar var það svipaður lurkur og Katrín barði rafmagnsvírinn í dag, sem frú Ingveldur brúkaði er hún vann á pervertnum sem hafði brotist inn í hús hennar. Það var að nóttu til sem frú Ingveldur fann á sér gegnum svefninn, að eitthvað óæskilegt var komið í húsið. Og áður en hún vissi af var hún komin fram á gang með heimilislurkinn í hendinni. Það leið heldur ekki á löngu þar til henni varð ljóst að úrkynjað innbrotsmenni var komið í húsið og hún beið ekki boðanna og vann á djöfli á svipstundu með barefli sínu. Eftir á kom í ljós að hausinn á gerpinu var í 369 molum, og má af því ráða hvurt heljarafl frú Ingveldur lagði í höggið.

Í opinberum skýrslum kemur hvergi fram að frú Ingveldur væri á einhvern hátt viðriðin dauða pervertsins; þar stendur einungis, að maðurinn, frægur fyrir ónáttúru, hafi skriðið eins og ánumaðkur inn um glugga hjá valinkunnum sæmdarhjónum og fallið við það niður á gólf og beðið bana. Svo mörg voru þau orð.   

„Fjarskiptaleysið, það er stórmál“