Aunginn hefir enn slegið stórmet Jóns Gláms Gítarleikara

Við sem munum tímana tvenna, eða jafnvel þrenna, vorum mörg vitni að hinum stórbrotnu tónleikum Jóns Gláms Gítarleikara, en um Jón Glám og hans tónmennt hafa skapast þjóðsögur og helgisögur af því tagi sem ekki eru líklegar til að falla í gleymskunnar dá. Og sannleikurinn er sá, að fáir hafa leikið eftir að kalla fram aðra eins hljóma, eftir að hafa innbyrt önnur eins ósköp af brennivíni og stöffi. Mér er enn í fersku minni hvernig ungu stúlkurnar migu á sig og í sig og féllu aftur og aftur í ómeginn á tónlistarviðburði Jóns Gláms, sem hann hélt óforvandis vestur á Grímsstaðarholti. Þetta var um 1970, ef mér skjöplast ekki því meir, þegar tónmeistarar vóru tónmeistarar.

Síðar fóru háskólabesefar, nýkomnir úr námi í Svíþjóð, að rannsaka sérkennileg viðbrögð unglingstelpna undir tónleik Jón Gláms. Þessi rannsókn varð aldrei barn í brók og rannsakendurnir sjálfir urðu rúmlega hálfgeggjaðir af öllu saman og byrði á samfélaginu. Seinna snöru þessir peyjar sér að því að fræða ungdóminn í skólum landsins um kynlíf, með þeim líka þrifaárangri sem raun ber vitni.

Eitt sinn boðaði Jón Glámur til tónleiks í Hásólabíói og var við það tækifæri væddur rafgígju, sem hann hafði strengt gaddavír í. Á þetta forláta hljóðinstrúment lék tónlistarmaðurinn sína útgáfu af ,,Nú andar suðrið" og uppskar svo gífurlegan fögnuð áheyrenda að hann var hálf undirleitur og vandræðalegur á eftir. Reyndar heyrði aunginn neitt sérstakt lag í þessu númeri; vissulega urraði Jón Glámur einhverja lagleysu í míkrafóninn og sló gaddavírinn með braki og brestum sem lauk með því að kviknaði í magnaranum og rafurmagnið fór af Háskólabíói og öllu háskólahverfinu. 

Það geri ég fólkinu mínu ekki