Skipsfélaginn sem var alltaf að mæla sig

Æ já, það er það. Við vorum með kláðagemling með okkur á vertíð fyrir vestan í gamla daga, sem var alltaf að mæla sig. Á milli trossa hljóp þessi leiðinlegi þorpari fram undir hvalbak og tróð andskotans celsíúsnum í rassboruna á sér. Þegar mælingu lauk var hann vanur að segja við sjálfan sig: ,,Ekki enn, ekki enn." Þegar þrællinn var inntur etir hvað þetta háttarlag hans og taut ætti að fyrirstilla svaraði hann með skætingi og sagði að við værum fífl og fávitar.

Nú, náunginn var í klefa með öðrum pilti, greindum og góðhjörtuðum og kvennamanni af Guðs náð. Einn daginn sagði hann okkur ófagra sögu af mælingamanninum. Þessi góði maður og kvennayndi, trúði okkur sem sé fyrir því að klefafélaginn væri brútal meníjakk og öfuguggi. Við nánari útlistum kom í ljós að umræddur kláðagemlingur og þorpari brúkaði hitamælirinn á ekki ólíkan hátt og fólk í dag notar víbradora og dildóa. Þvílíkan viðbjóð höfðum við skipsfélagarnir aldrei heyrt og fórum strax að ráða ráðum okkar.

Svo var það eitt sinn á landstíminu að látið var til skarar skríða. Þegar skepnan kom upp úr káetunni til að fara á klósettið gripum við kauða. Það var helvítis veltingur man ég og niðamyrkur úti, enda miðnætti. Nú, við drógum svínið á nærbuxunum aftur á rassgat og köstuðum honum viðstöðulaust út um línulúguna. Hann gargaði eitthvað um leið og hann hvarf út í myrkrið, en svo var það líka búið. Einn okkar varð dálítið ábyrgur í orðum og sagði, að illu væri best aflokið. En það voru ekki öll vandamál úr sögunni með brotthvarfi ódámsins, því auðvitað gekk bölvuð skepnan aftur um borð og lét dólgslega. Þegar báturinn var síðar seldur fylgdi skipsdraugurinn með og varð með tímanum víðfrægur í íslenska fiskiskipaflotanum.

„Ég mæli mig of oft á dag“