Ofur ofsagráðugir, soltnir en þó spikfeitir, úlfar og um leið ókristnir með afbrigðum

Þarna hlýtur að vera um mælingu í græðgi að ræða. Það opinberar aunginn græðgi á þessum drepsóttartímum nema ofur ofsagráðugir. Fyrir nú utan að aunginn á að fá einn einasta eyri í ,,bætur" þó aðrir fái úthlutað fiski sem þjóðin á í sameiningu. Og það er mjög bogið við þann Hæstarétt, meira að segja kengbogið, sem dæmir gráðugum úlfum bætur fyrir eitthvað sem heyrir þeim ekki til. 

Nú, fyrst það er páskadagur, er ekki annað hægt en leiða hugann að því hve ókristnir þessir ekkisinns sægreifar eru. Aldrei hafa þeir heyrt orð Jésú um ríka manninn, úlfaldann og nálaraugað, ekki heldur um þann sem á tvo frakka og á að gefa náunga sínum annan. Enn og því síður hafa garmarnir gráðugu heyrt af fyrstu söfnuðum kristninnar og hvernig afstöðunni til eignaréttarins var hátt á þeim bæ. Sannast sagna virðast sægreifarnir okkar ekki einusinni vera heiðingjar, heldur eru þeir villutrúarmenn upp á svo frumstæðan máta, að venjulegt fólk getur ekki gert sér slíkan ófögnuð í hugarlund.

Og ekki virðist þessi Hæstiréttur skárri en gráðugu villumennirnir; þar er, sem maður segir, pottur mölbrotinn. Á fólk virkilega að þurfa að trúa því að í Hæstarétt séu valdir villumenn? Er til dæmis eitthvað til í að þegar einstaklingar eru valdir til virðulegra dómastarfa sé þess gætt að þeir séu allir á sama villutrúarskipinu hvað varðar stórnmálaskoðannir og viðhorf til auðsöfnunnar? Þessu halda ýmsir fram og geta ekki haldið aftur af tárum sínum þegar segja þessa ljótu sögu. Sveitamaður nokkur fór til borgarinnar og dvaldi þar vetrarlangt. Þegar hann kom aftur heim sagði hann svo frá, að þann vetur hafi hann verið staddur meðal glorsoltinna, en þó spikfeitra, úlfa og sjakala, og hafi hann verið þeim degi fegnastur þegar hann fór aftur til heimahaganna.

Krefja ríkið um rúmlega 10 milljarða króna í bætur