En í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús

Já, trúlega munu jafnvel svæsnustu knæpur fara í þrot og rot í kóvíði nítján voðanum. Að sumum þessara vertshúsa er blessunarlega aungin eftirsjá, fari þær og veri Fjandanum hjá. Á Íslandi er ekki ein svínastía af þessu tagi of góð til að fara á hausinn. Ég hefi verið vitni að því er sóknarprestur og prófastur vestan af landi sagði frá því er hann bannfærði knæpu í Reykjavík, af því hún var lokuð þegar klerk bar að garði um hádegisbil, og bað vertinn og drykkjukrá hans aldregi þrífast. Þremur mánuðum síðar kom sýslumaður með slagbrand og innsigli og lokaði sjoppunni. Skömmu síðar varð ljóst að veitingamaðurinn væri orðinn geggjaður og hefir hann nú í stinn tuttugu ár verið hafður á Kleppi og verið þar heldur til leiðinda.

Í Danaveldi er eitt sögufrægt og veleðla vertshús. Þetta vertshús er Hirtshalsskráin. Þangað sóktu íslenskir síldveiðisjómenn sér andlega upphafningu, þá er þeir voru langtímum saman fjarri fósturjarðarströndu. Þar komu líka danskar telpuhnátur, sannkölluð englatryppi, sem ekki voru hræddar við að ganga til samkvæma í íslensku síldveiðiskipunum. Jújú, Danirnir, þeir sem áttu víst að heita karlkyns, voru reiðir Íslendingum vegna meints yfirgangs þeirra í telpnahjörð, og sátu danskir um að taka einn og ein Íslending, einsamlan á rangli, og berja hann í rot og varpa honum síðan inn í næsta húsagarð. Þetta voru helvís illviki og ekki þess eðlis að láta kyrr liggja. Eitt kvöld var uppþot í Hirtshalskránni, þá létu Íslendingar sér ekki nægja að gefa Dönum utanundir, heldur urðu þeir er úti á götu stóðu vitni að því þegar borð, stólar, og tveir rotaðir Baunar, komu þjótandi út um glugga kráarinnar. Þegar þeirri aðgerð var lokið var salurin galtómur, meira að segja spilakassinn lá mölbrotinn úti á götu.

Í annað sinn sat mikill íslenskur kaptugi að öli á Hirsthalskránni. Þegar leið á kvöldið og fjölgaði á knæpunni gjörðist okkar maður, kaptuginn, hávær og heimtaði sörvis af eini þjónustustúlkunni, langri kerlingu með stórar tönnur, en hún hvæsti á móti, að sona kallandskoti fengi ekki meira áfengi, hann væri víst orðinn nógu fullur og dónalegur. Kaptuginn sagði ekki orð og sat þögull við borðið þar til þjónustustúlkan með tönnurnar kom siglandi framhjá með bakka fullan með ölföngum handa skikkanlegum kúnnum. Þá var það að kaptuginn stóð eldsnöggt á fætur í allri sinni dýrð og sparkaði í afturendann á þeirri með tönnurnar og vínföngin á bakkanum. Sem vonlegt var tókst konugarmurinn á loft og endasenntist út í vegg hinumegin, en borð stólar og knæpugestir þeyttust út um öll gólf eins og keilur í keiluspili. Þar með var tónninn sleginn, og hinir dönsku, sem voru þar viðstaddir, tóku allir sem einn til fótanna og hurfu út í náttmyrkið, því þeir hræddust mjög kaptugann og menn hans.  

Jafnvel vinsælustu veitingahús fara í þrot