Eru Akureyringar virkilega farnir að veiða sér fálka í jólamatinn?

Svo Akureyringarnir eru þá aftur farnir að leggjast á fálkastofninn. Það er sérkennilegur matarsmekkur. Vitað er að rjúpan er uppáhaldsmálsverður fálkans og til er það mannfólk á Íslandi sem leggur sér rjúpukjöt til munns. Getur verið, miðað við þá rjúpnaþurrð á fjöllum, sem sagt er að sé algerð, ekki síst á Norðurlandi, að örvæntingarfullur Akureyringur hafi gripið til þess óyndisúrræðis að jaga sér fálka til að hafa í jólamatinn á aðfangadagskvöld? Í ljósi þess að fálkinn lifir á rjúpum þá hefir Akureyringnum ef til vill flogið í hug að gott rjúpnabragð sé af fálkakjöti. Ugglaust er það skýringin.

Hinum grunnhyggna veiðimanni í höfuðstað Norðurlands hefir líklega þókt liggja best við að flæma fálkana að andapollinum og taka þá þar af lífi. Nú veit aunginn hvað maðurinn hefir veitt mikið af fálkum með þessari aðferð, en varlega áætlað eru þeir varla færri en fimmtán til tuttugu, þannig að þetta verða stór kjötjól hjá fjölskyldu hans. Það er ætíð gleðilegt þegar menn deyja ekki ráðalausir og ná að sækja það er þá vanhagar um.

En vestur á fjörðu átu þeir einusinni hrafnakjöt á jólunum, því fannfergi var með þeim hætti að ófært var í kaupstað til að ná sér í aðföng. Á Þolláksmessu rofaði svo til í veðri, að bændur gátu litið kringum sig eftir bráð til hátíðanna. Þeir drógu því fram byssur sínar, riffla og tvíhleypur og einn kom með framhlaðning, sem afi hans hafði átt á öndverðri nítjándu öld. En því miður voru aungvir fuglar nær aðrir en hrafnarnir og þá skutu bændurnir, reyttu og steiktu ofni á aðfangadag. Öllum í sveitinni bar saman um að þetta hefði verið sú alversta jólasteik sem þeir mundu til. Og þó að ketið af hröfnunum hafi verið bragðvont, seigt undir tönn og ógeðslegt, þá hafi sósan af illfyglunum verið enn verri. Allir fengu niðurgang af hrafnakrásunum og það var barist um kamarsetuna á bæjunum það aðfangadagskvöld. Á jóladag var svo soðinn saltaður steinbítur og saltkeila og drukkið með því forláta landabrugg; og enn fékk fólkið í magann, svæsnar innantökur með hörðum verkjum og óstöðvandi skitu. Þegar aftur hlánaði og fært varð til byggða voru allir í sveitinni orðnir heilsulausir. Næsta haust kom í ljós á manntalsþingi, að hreppsbúum hafði fækkað um helming; helmingurinn hokraði á einhverjum af bæjunum, en hinn helmingurinn var kominn út í garð. 

Annar dauður fálki fannst á Akureyri