Þegar Giljagaur kom fljúgandi niður Uppsalakúksskriður og fór beint inn í fjósið

Hún valt niður Uppsalakúk eins og landatunna og staðnæmdist ekki fyrr en út sjó var komið. Þetta var eitthvað voða hættulegt því Uppsalakúkur er sleipur og meir en illur yfirferðar. Hvað sem þetta ráf konunnar átti að þýða er mönnum hulið. Frú Ingveldur frétti af hrakförum konunnar Ásdísar Arnardóttur og skráði hana inn í bókhald sitt. Ásdís gjörði svo aðra tilraun til að komast á hæsta tind Uppsalakúks, en komst því miður ekki nema upp á mitt túnið fyrir neðan kúkinn en þar stangaði grimm kýr hana niður og hnoðaði henni niður í djúpan, kaldan skurð. Þannig fór um þá fjallgöngu.

Um jólin hrökk Áslaug Kortsdóttir upp við mikinn fyrirgang úri á götu. Þegar hún leit út um gættina á húsi sínu sá hún tvo jólasveina í hörðum bardaga. Varð henni strax ljóst að þarna fór fram slagur upp á líf og dauða, slík var heiftin í jólasveinunum. Þessir karlar hótuðu með fáheyrðu orðbragði að drepa hvurn annan og höfðu sjálfskeiðunga sína opna á lofti. Svo mikið heyrði Áslaug, þó heyrnardauf sé, að þar voru jólasveinarnir Giljagaur og Gluggagægir að berjast, og Áslaug heyrði ekki betur en illindi út af einum kvenmanni sem þeir báðir höfðu huga á perrast með. Áslaug kallaði lögregluna til, sem kom að bragði og handtók slagsmálasveinana.

Áslaug hafði fyrir margt löngu séð þessa náunga þegar hún var að alast upp í Innari Fjólu undir Uppsalakúk. Giljagaur hafði komið þjótandi niður hlíðina á nákvæmlega sama stað og Ásdís Arnardóttir missti fótavistina og steyptist niður stall af stalli. En Giljagaur hafnaði ekki úti í sjó eins og Ásdís, heldur kom hann undir sig fótunum, rétt við hliðina á heimreiðinni fyrir neðan Innari Fjólu. Þaðan stökk helvítis jólasveinninn beint inn í fjós og skömmu síðar sást mjaltakonan koma á þeysispretti út um fjósdyrnar með pilsin uppum sig og brækurnar niðrum sig, en Giljagaur fylgi fast á eftir með prjóninn á lofti; af þessu varð til textinn, ,,Hvassaleitisdóninn dinglandi með prjóninn." Hvað svo gjörðist er oss um megn frá að greina, en eitt er víst, að mjaltakonan bar ekki sitt barr eftir þessa uppákomu og lá lengi á vitlausraspítalanum í Reykjavík.  

Rann nánast stjórnlaust niður fjallið