Hún var kokkur í sinni sveit og aungvum bauð hún upp til sín, osfrv.

Það verður náttúrlega að hafa það að Síminn hafi fengið eitt rigtig gott vírusknall í tölvurnar hjá sér. Við því er ekkert að gera. Hitt er svo aftur annað mál, að déskotans strigapúngurinn Brynjar Vondalykt hefir ekki gjört það endasleppt upp á síðkastið. Á sjálft laugardagskveldið síðasta sást til hans með buxurnar niðum sig á Óðinstorgi. Vondalyktin var í óvenju góðu skapi þetta kveld og söng hástöfum: ,,Aungvum bauð hún upp til sín, þambaði mikið brennivín, ældi og bölvaði eins og svín, en hvað er að fást um það."

Svo upphóf Brynja Vondalykt söng að nýju, eftir að hafa hvílt sig dálítið: ,,Hún var kokkur í sinni sveit, sóðalegri en nokkur geit, í matinn bæði meig og skeit, en hvað er að fást um það." Þarna fór Brynjar klaufalega út af laginu og orgaði: ,,Þú komst í hlaðið sem hvítur hestur og þér á eftir hljóp pokaprestur", og þar næst var komið að stefinu um ,,Ráðskonuna á Holtavörðuheiðinni", sem því miður er óprenthæft. Þá settist Brynjar Vondalykt niður hjá hjá tveimur unglingsstúlkum þar á Óðinstorgi og sagði þeim söguna af Olsen, Jensen og geitinni, en það er dönsk saga og Brynjar mælti hana af munni fram á dönsku.

Síðar um kveldið slóst Brynjar við mannhund nokkurn, sem hafði haft uppi óþverramunnsöfnuð um Brynjar. Þegar upp úr dúrnum kom, að mannhundurinn væri krataeðlissjúklingur að atvinnu, reiddist Brynjar Vondalykt og rétti honum einn vænan á trýnið svo mannhundurinn skoppaði innum glugga við gangstéttina. Þarna var sem sé niðurgrafin íbúð með glugg upp undir lofti, sem rétt nam fyrir ofan gangstéttina að utan. Af þessum náunga hefir ekkert spurst síðan og ætla menn hann dauðan. Og þó ... Í nefndri íbúð búa ókristileg hjón, vergjörn og vífin, og er ekki heiglum hent að lenda í klónum á því fólki, ef fólk skyldi kalla. Fyrir fáeinum árum lenti Kolbeinn Kolbeinsson hjá þessum hjónum og kom eftir þann fund skríðandi heim til sín, flettur klæðum og buxnalaus með öllu. Að þessu góða heimili hvílir nú fórnarlamb Brynjars Vondulyktar. mannhundurinn, í góðu yfirlæti og hvílir sínu lúnu bein.

Raunveruleikinn eins og hann er í dag