Úrbótatillögur flokksins í völskumálum

Í sveitarfélagi einu á Íslandi, ekki svo fjarri höfuðborginni, tók einn flokkurinn sig til fyrir sveitarstjórnarkosningu og samdi sér athyglisverða kosningastefnuskrá, að sjálfsögðu grundvallaða á höfuðstefnuskrá föðurflokksins á landsvísu. Í umræddri stefnuskrá var í kaflanum um ,,nýsköpun í atvinnumálum" varið einum fjórða úr blaðsíðu varið í að tala um ,,völskueldi", en valska þýðir, eins og allir vita, rotta. Í greinargerð um völskueldið, sem birtist í síðari kosningabæklingi flokksins fyrir kosningarnar, var harmað bágborið ástand rottustofnsins í bænum og kenndu menn úrkynjun um.

Já, völskustofninn var sem sé orðinn illa úrkynjaður að mati helstu náttúruvísindamanna flokksins á staðnum; sífelld innbyrðis æxlun kvikindanna í marga áratugi, ef ekki aldir, hafði með tímanum gjört vesalings dýrin að treggáfuðum og jafnvel géðveikum krypplingum með sárasótt og ýmislegu óhentugu háttalagi. Nú var svo komið að völskustofninn í plássinu var að deyja út; meira að segja kettirnir voru komnir með ógeð á þessum skítarottum og báru ekki lengur við að veiða þær, hvað þá leggja þær sér til munns.

Samkvæmt úrbótatilögu flokksins í völskumálunum, varð því lofað að hreppsnefndin mundi senda sína menn til Reykjavíkur til að veiða mörg dýr úr hinum orðlagða og harðgerða völskustofni, sem sagt er að búi í skólpræsum borgarinnar, en forfeður dýranna eru sagðir hafa tímgast og þróast í afar harðgerða einstakling á ruslahaugum Reykjavíkur sem staðsettir voru í fjörunni fyrir neðan JL-húsið sem margir kannast við. Nú, völskunar voru veiddar, þrjúþúsund stykki á fæti, sem Reykjavíkurborg seldi hinu næstum rottuvana sveitarfélagi á krónur þúsund, per/stk. Er skemmst frá að segja, að þegar höfuðborgarrottunum, ættuðum úr 101. var sleppt í þorpinu tóku þær þegar til óspilltara mála og yfirtóku staðinn. Hinn nýi rottustofn hóf vegferð sína í nýjum heimkynnum með því að drepa allar gömlu heimarotturnar; þar næst gjörðu þær aðsúg að köttunum og flæmdu út fyrir bæjarmörkin, sömuleiðis hundana. Þegar þar var komið sögu fór að styttast í að mannfólkið legði á flótta, því rotturnar tímguðust hratt og vóðu inn um öll íbúðarhús og vinnustaði, nagandi og étandi. Börn voru ekki óhult í vögnum sínum, en þegar helvítis kvikindin höfðu nagað sig inn í líkhús bæjarin og lagst á náina, brast á flótti í liði eftirlifandi þorpsbúa og þeir hurfu á braut frá heimilum sínum og vinnustöðum og hafa aldregi sést þar síðan.  

Norskar rottur gefast upp á miðbæjunum