Í dag gjörðust Fransmenn gamansamir úr hófi fram

Aldrei hefi ég rekist á svo mikið sem snefil af gamansemi hjá Frökkum. Þeir hafa hinsvegar birst öðrum íbúum heimsins sem samansúrrað leiðindafólk, svo samansúrrað, að fýlsvipurinn á helfrosinn á trýnunum á þeim og augngotur þeirra tómlegar lýsa alkuli. En nú ber heldur en ekki nýrra við. Í dag gjörðust Frakkar nefnilega gamansamir fram úr hófi og sæmdu spjátrunginn sem kallar sig Sjón heiðursorðu fyrir bókmenntir! Það var ekki laust við að menn, og þá ekki síður konur, skelltu upp úr þegar þeim bárust fréttir af þessari spaugsemi Frakka. Nú væri út af fyrir sig ekkert að því að hengja dinglumdángl utan á Sjón þenna, þar til gripurinn væri óþekkjanlegur frá venjulega jólatré; það væri bara gaman að því. En að hengja utan á hann glansandi pjátur fyrir bókmenntir kemur fólki bókstaflega til að svelgjast á af hlátri.

Jú, jú, Sjónarinn hefir gefið út bækur, seiseijá. Margir þeirra er lagt hafa sig niður við að reyna að stauta sig fram úr ritvekum hans hafa oftar en ekki klórað sér vandæðalega í hausnum og hryllt sig eins og þeir væru komnir með lús eða kláðamaur og kveðið upp það úrskurð að bókmenntaafrek Sjóns væru álíka spennandi lesning og ónotuðu kvittanahefti eða bara hreinn ljósritunarpappír. Og allir, sem lagt hafa í bókstafabúskap heiðursorðuhafans, eru innilega sammála um, að eini kosturinn við bækur hans væri hve stuttar þær eru. Samt hafa einungis innan við tíu prósent þeirra sem hafið hafa lestur á bók eftir Sjón lokið við bókina, flestir hafa gefist upp sökum leiðinda og kjánahrolls áður en komið var fram á tíundu blaðsíðu.

En gasalega voru samt Frakkarnir fyndnir að hafa upp á Sjónaranum og heiðra hann fyrir nánast ekki neitt; það hafa ekki allir hugarflug til þessháttar skemmtidagskrár. Og eitthvað af pípuhattaliði var mætt á skemmtunina og kímdu mikið og vel þegar franski yfirgrínarinn stakk prjóninum í armanijakkann ,,skáldsins". En Sjón lét ekki slá sig út af laginu og sperrtist allur við og þakkaði fyrir sig að hætti fornmanna okkar og ljóðaði eftirfarandi kveðlingi á Fransmennina:

,,Eitt sinn át eg tígulgosann,
þá var bjart við sjávarsíðuna.
Svo byrjuðu truflanir í meltingarfærunum
og eitthvað blautt laumaði sér í buxurnar.
Því segi eg: fuglar allir og fransós,
félega hafa hjarðsveinarnir brugðist oss." 

Sjón sæmdur heiðursorðu