Eftirminnilegir jaztónleikar Jóns Gláms gítarleikari á Jommfrunni og í Hnífsdal

Svo lengi sem hægt verður að halda liðinu við áfengisnautn verður jaz spelaður á vertshúsinu Jómfrúnni. Og þar eð jazinn er fag, þá setja raftarnir, sem sitja að sumbli og þykjast vera að hlusta, upp mikilvægan gáfumannasvip. Og sumir látast verða svo snortnir af jazinum, að þeir að vætan fer að seytla niður af stólsetum þeirra, gölir taumar sem varða að polli á gólfinu eða útipallinum. Eitt sinn fengu vertarnir á Jommfrunni ofurspilarann Jón Glám gítarleikara til leika jaz utan við vertshúsið. Fljótt kom í ljós að Jón Glámur gítarleikari var ekki kominn til að gutla við jazföndur og hóf því tónleikinn með því að þjóta beint inn í trítilspænandi tóndæmi svo við lá að strætisvagninn sem átti leið hjá lenti á ljósastaur. Sem betur fer tókst bifreiðarstjóranum að sveigja hjá staurnum en hafnaði þess í stað á hliðinni til handan við strætið.

Eftir að Jón Glámur hafði lokið tóndæminu vatt hann sér þegar í stað í forleikinn af gítarsymfóníunni, sem hann samdi í krassandi vímu til heiðurs Myrkrahöfðingjanum. Þetta er vandasöm tónsmíð, sem krefst öflugra tækja, svo sem 50.000 watta magnara hið minnsta. Eflaust hefðu allir dottið í dauðarot hefði Jón Glámur haft verkfæri sín inni á Jómfrúnni og leikið þar yfir fólkinu. En af því að þetta var útitónleikur á góðviðrisdegi sátu gestirnir úti með full borð áfengis fyrir framan sig. Síðar var haft eftir vertinum, að gítarleikur Jóns Gláms hefði verið svo stórfenglegur þennan dag, að allri gestirnir hefðu mígið undir í stóla sína og völlurinn verið einn hlandvaðall. Hann bætti því við, að í það skipti hefðu viðskiptavinir hans fengið mikið fyrir péníngana sína.

Í annað sinn fór Jón Glámur gítarleikari vestur í Hnífsdal til að flytja Vestfirðingum jaz. Þegar tónleikurinn átti að hefjast var slangur af körlum og kerlingum mætt í félagsheimilið. Sumar kerlingarnar voru drukknar en flestir karlarnir við skál, því þau héldu að þannig ætti fólk að vera þegar það hlustaði á jaz. Svo smá fylltist húsið og Jón Glámur sté á svið, væddur rafgígju sinni og kveikti á magnaratólunum, sem voru svo fyrirferðarmikil að þau tóku yfir allt baksviðið. Þetta voru ein hundraðþúsund wött með neistaflugi og karlarnir og kerlingarnar bókstaflega frusu þegar fyrstu tónarnir riðu yfir þau eins og hamslausar holskeflur í fárviðri vestur af Halmiðum. Þeir sem gátu, tóku til fótanna, en hinir tróðust undir, þegar ljóst varð hvers kyns var, en allir reyndu þó að taka á rás burt úr húsinu. Svo hafa aldraðir Vestfirðingar frá sagt og staðfest í mín eyru, að aldrei hafi þeir á langri æfi komist í aðra eins mannraun og að sitja undir jaztónleik Jóns Gláms gítarleikar í fáeinar mínútur. Gnýrinn hafi verið þessháttar, að engu hafi verið líkara en jörðin væri að rifna undan fótum þeim en stólar og borð kastast til og frá eins og í ógnarveltingi á hafi úti. 

Samfélagslega ábyrgt að halda Sumarjazzinn