Að hann reisi skálkum skjól er viðbjóðslegur rógburður

Hvurnig í ósköpunum gat það flögrað að Persónuvernd að leggjast svo lágt að rógbera þann Drotins krossbera, Kristján Júlíusson sjávar- og landbúnaðarráðherra? Þetta athæfi Persónuverndar er eitthvað svo andstyggilega pervisalegt og fáu er við að jafna. Ráðherrann Kristján Mór Júlíusson er kunnur af frómu og viðkunnanlegu hugarfari, hann er kirkjurækinn og hefir dálæti á síra Hallgrími sáluga Péturssyni; einnig er hann frægur samherji þeirra sem eiga um sárt að binda og sannur vinur ísfirskra útgerða.

En Persónuvernd er ill og óvönd að virðingu sinni og veitist að ráðherranum Kristjáni Mó, bara af því hann er samherji samherja sinna og hefir reynt sitt til að varna því að öfundsjúkir aumingjar og hnýsnar forvitnisbeljur komist með óhreinar klaufirnar í einkamál samherja ráðherrans. Svona er nú Kristján Mór heiðarligur og vænn. Að Kristján, þessi heiðvirði seggur, sé í því reisa skálkum skjól yfir græðgi og aðrar ódyggðir vafasamra manna, er satt að segja fáheyrð lýgi; þessháttar fjanda mundi Kristján mór aldregi gjöra, ekki einusinni þókt klípa ætti hann með glóandi töngum vítt og breitt um líkamann.

Frú Ingveldur hefir verið Kristjáni Mó betri en aungin, stappað í hann stálinu og tekið í lurginn á vissum persónum, sem hafa viljað honum íllt með rógburði og öðrum miður góðum tiltektum í hans garð. Einn rógberan heimsókti frú Ingveldur sjálf og veitti honum verðuga ráðningu; það vesalmenni fannst froðufellandi í hnipri á gólfinu heima hjá sér, sturlaður af hræðslu. Hann hefir aldrei náð sér og hefir verið geymdur í einsmannsklefa síðan. Nú gjöra menn sér góðar vonir um að frú Ingveldur fari á fund Persónuverndar og handfjatli hana þannig, að hún steinhætti að rógbera Kristján ráðherra. 

Sakar Persónuvernd um rógburð