Nú er leitað að hálshoggnu fólki

Ekki veit ég hvaða frambjóðandi, né hverjum flokki hann heyrir til, þessi náungi sem vafraði um höfuðborgina í morgun með blóðugt lagjárn í lúkunum. Þetta var víst ekki venjulegur hnífur sem karlinn otaði framan í samborgara sína, heldur var um að ræða flugbeitta sveðju, sem alla jafna er ekki brúkuð til annarra hluta en að hausa þorskfiska. En er ekki vitað hvaðan blóðtaumarnir eru, sem láku af sveðjunni og sveðjumanninum, en leit að afhausuðu fólki stendur yfir og er mikill viðbúnaður í höfuðvígstöðvum lögreglunnar og ríxlögreglustjórinn kominn á vettvang í fullum skrúða.

Það var Hálfdán Varðstjóri sem gekk á hólm við blóðugan varginn, snöri hann niður, afvopnaði og tók hann undir hendina eins og hvolp og tróð honum inn í lögregluvagninn, þar sem kauði var umsvifalaust lagður í járn. Þá Hálfdán hafði yfirheyrt fangann á lögreglustöðinni setti hann manngarminn í gamla gapastokkinn frammi á stigapalli framan við varðstofuna og bauð lögregluprjónunum að hreyta ónotum í hann.

Eftir hádegi fór fjölmenn sveit lögreglumanna, ásamt Hálfdáni Varðstjóra, að leita myrtra manna, hálshogginna, og fóru hús úr húsi. Niður á Granda fundu þeir þrjá hauslausa máva, en í hænsnakofa að húsabaki vestur í bæ, lágu níu varphænur, sem greinilega höfðu mátt sæta því hafa verið gerðar höfðinu styttri. Já. Húsráðendur, illilegt fólk og geðstirt, spurðu Hálfdán Varðstjóra hvern fjandann honum kæmi hænsnin þeirra við og hvaða hann varðaði um hvort púturnar væru með hausinn á eða ekki. Nú, Hálfdán snöggreiddist ókurteisi hjónanna og hófst þegar handa við að berja þau þarna í anddyrinu. Nú sitja þau í fangaklefanum, hágrátandi, og sleikja sár sín. 

Blóðugur maður með hníf í miðbænum