Þórðargleðin á útleið breyttist í rothögg þegar komið var á áfangastað

Fullar af monti héldu dúfurnar okkar suður um höfin til að taka í lurginn á spánskum smápíum, sem aldrei hefir runnið af. Á leiðinni gjörðu þær að gamni sínu með þær spánsku; hvernig þær mundu spila þær sundur og saman þar til áhorfendur, spánskir allir saman, mundu standa upp og ganga út af vellinum og senda sínum stelpum óvægnar pillur í leiðinni, þar sem skítur og drulla skipuðu viðhafnarsess í orðræðu þeirra. Okkar telpum svall sem sé innileg Þórðargleði í brjósti hvar þær sátu í flugvélinni. Og þær hæddust líka að útliti þeirra spánsku með dólgslegu orðbragði, sem minnti helst á talanda hálffullra ruddamenna á netabát í gamla daga. Svo lenti flugmaskínan við Madríd á Spáni og stelpurnar okkar skröltu út, iðandi af tilhlökkun eftir að leggja kvennalið Real Madrídar í rúst og binda þar með enda á kvennaknattspyrnu í því fáránlega landi.

Jújú, telpunum okkar hafði verið sagt ýmislegt gagnleg um mótherjana, þær spánsku, meðal annars að þær væru vandar á víndrykkju strax í vöggu með rauð- eða hvítvíni á pelann kvölds, morgna og um miðjan dag. Þessar Madrídartuðrur vissu nefnilega ekki hvað það væri að vera allsgáður og þar með lítill vandi að rassskella þær í fótbolta.

Og okkar stúlkur hugsuðu sem svo: fyrst við eigum að keppa við fyllirafta í stelpulíki, þá hlýtur að vera allt í lagi fyrir okkur fá okkur ofurlítið neðan íðí. Svo vóðu þær blaðskellandi eins og galgopar á þurrafylliríi beint í ríkið í Madríd og höndluðu hvítt, rautt, brennt og sterkt. Í búningsklefanum tóku þær tappann úr flöskunum, því okkar fótboltafólk er dannað og kann viðeigandi klefamenningu. Þegar út á völlinn kom skipaðist heldur en ekki veður í lofti, að minnsta kosti miðað við það sem stelpurnar okkar höfðu reiknað með, og skipti aungvum togum, að þær spánsku í Real Madríd tóku leikinn strax í sínar hendur og skutu íslenskar kynsystur sínar af ætt Hallgerðar Langbrókar og Guðrúna Ósvífursdóttur nálega í rot og vel það. Á eftir höfðu þær spánsku orð á því við fjölmiðla, að þeim hefi þókt þessar íslensku gellur í fótboltabúningunum ærið valtar á fótunum og af þeim hefði lagt megna kaupstaðarlykt og veltu fyrir sér hvað það ætti að þýða að senda kvenfólk, sem ekki kynni að nota áfengi, til annarra landa til að leika knattspyrnu við virðulegt og heimsfrægt spánskt Francó-lið.   

Breiðablik fékk skell í Madríd