Snemmbúinn inngangur að hátíð ljóss og friðar

Okkur varðar ekkert um hvort einhver ágreiningur í rassborunni á flokkunum sé þungur, mjúkur, blautur eða gaddavírsþrunginn. Ónei, okkur kemur slíkur hégómi og sullumbull ekki við. Best væri að vera laus við alla þessa flokkaskratta, ríkistjórnir og ráðherraskjátur. Næstbest væri að handsama þann fénað, hvurn einasta einn, og leggja í járn í einhverju burtsofnuðu og galtómu hraðfrystihúsi á landsbyggðinni. Ef einhverjir með þjóðinni vilja opinbera skípalinga til að viðhalda geðheilsusnni, þá geta þeir svo sem fengið mikilmenni á borð við BjörnInga, SigInga, Indriða Handreð og Áslaugu Örnu til að gleðja sig með dadaískum fáránlegheitum, en þá eingöngu í lokuðu rými.

Verra er að fyrirboðar hátíðar ljóss og friðar eru farnir að láta á sér kræla þókt vel stinnur mánuður sé til jóla. Ekki er nóg með kaupahéðnar og prangarar sé byrjaði að hvetja grandalaust fólk til péníngasóunar, reisa sér hurðarás um öxl, verða gjaldþrota, fara í ræsið, heldur er árviss ófénaður, tengdur jólunum, farinn að láta á sér kræla löngu fyrir ásettan tíma. Fyrst var það kófdrukkinn og vitfirrtur jólasveinn sem gjörði vart við á Hvammstanga fyrir einum tólf dögum. Það skapaðist auðvitað ófriður kringum þennan óvelkomna karlskratta, því hann vóð um plássið með háreisti, bölvi og klámfengnu orðbragði svo fólk varð að loka gluggum til að óþrifnaðurinn bærist síður inn. Ekki lét jólasveinninn við sitja að orga formælingar og dónaskap um allar götur Hvamstanga fram á nótt, því á morgnana mætti hann í búðina, heilsugæslustöðina og barnaskólann og efndi til áfloga við heimamenn, og konum stóð ekki á sama, heldur og reyrðu pilsin fastar að sér og treystu strenginn í nærhöldum sínum. Eftir nokkurra daga djöfulsskap hljóðnaði vopnagnýrinn sem fylgdi þessum ruddalega jólasveini jafn skyndilega og hann hófst, því á mánudagsmorgun leið fannst hann dauður uppi á snjóskafli í bænum, hafði verið skotinn til bana eins og melrakki.

Verra var það samt fyrir austan, því þar birtist sjálfur Jólakötturinn um miðjan dag á Eskifirði og veiddi þegar tvö börn og einn fullorðinn og át þau öll sér til gottgjörelsis. Lögregla, refaskytta og meindýraeyðir vóru semdir á vettvang til freista þess að fella óvættina, en það fór víst eins og það fór. Um kveldið, daginn sem tilkvaddir embættismenn tóku til starfa, fór ekki betur en svo, að þeir þremenningarnir fundust allir hálfétnir uppi í hlíð ofan við Eskifjarðarbæ. Það var heldur hrjóstrug aðkoma og setti hroll að fundarmönnum. Daginn eftir elti Jólakötturinn sýslumanninn og var auðséð í hvaða tilgangi sá eltingarleikur gjörður. En svo varð húsmóðir á miðjum aldri, hvít og upp með sér, á vegi Jólakattarins og snöri hann sér að bragði að henni og hafði hana til hádegisverðar. En sýslumaður slapp lifandi að kalla, en hefir verið illa geðbilaður síðan. Ómögulegt er að segja til um hvar Jólakötturinn ber niður næst. Hann gæti birst óforvandir eins og andskotinn upp úr súru einhverstaðar í Árnessýslu í fyrramálið eða vestur á Barðaströnd.     

„Greinilega þungur ágreiningur um mál“