Ójón ójón þitt grjótbarða grjón

Það er mikill og skelfilegur, menningarlegur héraðsbrestur að tómleikagams Jónjónssonar og bróður hans hafi verið frestað, eða jafnvel, Guð forði oss frá því, verið felldir niður. Jónjónsson þessi er sem kunnugt er stórbrotinn listamaður; í sögulegu samhengi, listrænu, er hann í flokki með Jónasi Hallgrímssyni, Halldóri frá Laxnesi og Kjarvali, Kaldalóns og Snorra Sturlusyni og höfundi Njálu. Það má því með sanni fullyrða, að niðurfelling tómleiks Jónsjónssonar verður óbætanlegur skaði og menningarlegar ófarir á heimsmælikvarða. Sannast nú enn að ógæfu Íslands verður allt að vopni.

Svo er víst líka til illa meinandi fólk, óþverraskepnur, sem ekkert vilja vita af Jónijónsyni og afneita jafnvel tilvist hans, eða hreyta út úr sér að hann sé nautgripur sem gauli eins og raddbilaður hani. Það eru lítil takmörk fyrir fúlmennsku og skapvonsku sumra illa innrættra manna og kvenna. Aumingja Jónjónsson að þurfa að sæta því að lenda millum tannanna í slíkum háskakjöftum. 

Ekki fyrir all-löngu síðan tók eitt viðrinið sig til og orkti svívirðilegt níðkvæði um Jónjónsson; að minnsta kosti höldum vér að honum sé sneiðin ætluð þó svo að vér vitum það ekki alveg fyrir víst. En hvað um það, óhróður hins óvandaða viðrinis hjóðar einhvern veginn á þessa leið:

Jón minn jón minn jónsson,
japlar á gaddavísflækju.
Býr undir rúmi með Rembu,
rámri leiðindaþembu.
Ójón, ójón, þitt grjótbarða grjón,
gólaðu nú upp í tunglið
eins og vonsvikið ljón. 

Jón Jónsson í sóttkví og tónleikum frestað