Svipleg örlög Jónasar skálds, er orkti ljóðið um Borurnar

Þá Borurnar bárust að landi
var báturinn sokkinn í mar.
En aumingja kvendin vóru illa farin
og ein þeirra mesta skar.

Þeir drógu þær upp og demdu í bað,
því daunillar voru þær þá
og grenjuðu af íllsku og góluðu af kennd;
glenntar með kjaptinn á ská.

Sjá Borurnar hvæsa og byltast við strönd
bláar af kulda og drukk.
Allar fengu þær ærlegan skell
og allar þráðu sinn kukk.

Svona orkti skáldið Jónas um Borurnar, sem hann þekkti persónulega, og voru honum sannur innblástur og áhrifavaldar í skáldskap hans. Sem kunnugt er fannst skáld þetta loks dautt í fjörunni undir Faxabótarkletti. Var talið að Borurnar hefði villt honum sýn, lokkað hann til undir klettinn og misþyrmt honum meðal annars með kynjuðu ofbeldi. Ekki vildu þó allir trúa þessari skýringu á fyrirvaralausu andláti Jónasar. Einn þeirra var síra Baldvin, prestur og prófastur til Gemsufallaþinga. Síra Baldvin vildi meina að skáldið hefði komist í kast við útsel þar í fjörunni, ef ekki hreinlega rosmhval. Síðar vöknuðu grunsemdir með síra Baldvini um að skáldið Jónas hefði verið myrtur á lúalegan hátt. Af því tilefni varð hinum stórbrotna kirkjuhöfðingja að orði:

Hvur myrðir skáld um myrka nátt
á morknum þarahaug?
Var þat Hálfdán eður Handreður?
Eða helvítið Kolbeinn sem saug?

Bárurnar komnar í land