Ólíkt brugðust konur vorar við skjálftanum mikla - en aungin þeirra dó

Sá var sannlega hrottafenginn jarðskjálftinn sem reið yfrum landið okkar í dag meðan obbinn landsmanna lá örvita og út úr í fjölskrúðugustu eiturvímum hist og her un koppagrundir. Í Grindavík grétu konur, sturlaðar af hræðslu við jarðhræringarnar sem þær héldu í einfeldni sinni að stöfuðu af því að jörðin hefði skondrast út af braut sinni og öllu væri loks lokið. Þær hugsuðu eins og fávísar konur og uppskáru eins og heimskar kýr, sem hafa fengið trylltan uxa í heimsókn í fjósið.

Síðan veitingarhúsið Bryggjan lagðist á hliðina í skjálftanum ógurlega hafa grindjánskar konur legið á knjánum á bæn með nef sín við jörð og handleggjakræklurnar teygðar fram og ákallað Allah í gríð og erg sér til fulltingis. En í Þoll-lákshöfn sýndu heimakonur af sér meralæti þegar jörðin skalf sem mest og þær hefði mátt búast við, af raunsæisástæðum, hymmnarnir opnuðust og mundu gleypa þær með öllu saman. Það var ljót að sjá og erlendir ferðamenn hneyksluðust á framferði kvennanna og báðu fyrir þeim.

En uppi í Borgarnesi gnötraði allt og fólk hljóp eins og það stóð út úr húsum og sameinaðist í sorg og skelfingu á götum úti. Þá var þar stödd Máría Borgargagn, heiðursborgari og kynjakvendi; hún var berrössuð þegar titringurinn skall yfir; þó var þessi kona gestkomandi þar og klukkan aðeins fimm eftir hádegi. Hvað var hin spillta kona að vilja um þetta leyti uppi í saklausu Borgarnesi? Og með leyfi að spyrja: Hvar var ódrátturinn Indriði Handreður þegar þetta gerðist? Og á hann þó að heita eiginmaður Borgargagnsins. Nei, hann var ekki þar. Þegar jarðskjálftinn mikli varð lá fjandinn Indriði Handriði hálfrotaður inni í fangaklefa við Hverfisgötu; vissu dyr klefans beint að varðstofu Hálfdáns Varðstjóra svo varðstjórinn ætti hægt um vik að heimsækja Handreðinn og leggja honum lífsreglurnar.   

Óttuðust um líf sitt er skjálftinn reið yfir