Heimsókn borgarbúa í réttirnar í sveitinni

Í þar síðustu viku ákváðu sæmdarhjónin, frú Ingveldur og Kolbeinn Kolbeinsson, að gerast þjóðleg og efna til ferðar norður í land til að heiðra bændur og sauðfé með því að vera með þeim á réttardaginn. Þau hjóni létu aka sér og vinum sínum í fimmtán manna vagni og allir voru góðglaðir þá rennt var ú hlaði. Í Norðurárdal tóku þau upp tvo veðraða ferðamenn frá Frans og buðu þeim brennivín, svartadauða, og tóku óstinnt upp þegar Fransararnir, sem voru karl og kona, ráku bara tungubroddana í dauðann en vildu ekki drekka. Gripu þá Brynjar Vondalykt og Kolbeinn til sinna ráða og neyddu áfengið ofan í hjúin með valdi, svo þau urðu á augabragði draugfull. Er þar var komið sögu gjörðu Kolbeinn og Indriði Handreður sér hægt um vik og fóru að áreita ferðalangana á kynferðislegan hátt, en þau vildu ekki þýðast gestgjafa sína og því varð það úr, uppi á miðri Holtavörðuheiði, að þeir létu bifreiðarstjórann stöðva bifreiðina og köstuðu frönsku hjónaleysunum út. Þetta var steinsnar frá heimili ráðskonunnar á Holtavörðuheiðinni og munu þessi ólánssömu ferðalangar hafa lent í klóm hennar.

Loks komust frú Ingveldur og þau í hina frægu Krossheimarétt á Hæðum. Nýbúið var að reka safnið, sem taldi kringum tuttuguþúsund fjár, inn í réttina og og þegar brostinn á mikill ys og djöflagangur. Hundar slógust eins og grimmir úlfar og pardusleónar við réttarvegginn, en inni í réttinni sjálfri var kvenfólkið farið að staupa sig í sífellu. Brátt var brostið á algleymi og Kolbeinn ekki seinn á sér að fífla eina húsfreyjuna úr sveitinni og velta henni skríkjandi og frísandi inn í einn réttardilkinn, sem byrjað var að draga í. Svo kom bóndi húsfreyjunnar að henni og Kolbeini og barði hann og dró síðan að réttarveggnum og velti honum þar yfir. Upp úr þessu byrjuðu slagsmálin og var frú Ingveldur fljót að rota tuttugu manns, allt framsóknarfóla að hennar sögn. En Indriði Handreður var grátt leikinn af ólmum sveitalubbum, sem að skilnaði teymdu hann burt af vettvangi á leyndarlimnum og böðuðu hann upp úr forarvilpu, sem hafði myndast þegar sauðféð var rekið inn í réttina um morguninn.

Um kveldið, þegar frú Ingveldur og hennar fólk hafði loks sloppið undan bændalýðnum fóru þau eins og eldur millum bæja í sveitinni og létu hendur sópa og höndur skipta og létu í alla staði ófriðlega. Og er þau koma að Ásbjarnarkeldu var þeim vörnuð innganga í bæinn svo að þau lögðu eld að að honum og svældu íbúa þess úr eins og refa úr greni og létu þá finna rækilega til tevatnsins þar á hlaðinu á Ásbjarnarkeldu. Að svo búnu héldu þau heim. Þókti frú Ingveldi og hennar fólki sem ferðin hefði tekist í alla staði vel og verið hin ákjósanlegasta skemmtun.   

Ofboðið eftir ölvun og slæma hegðun stuðningsmanna