Fyrsti var of lítill - í Reykjavík

Raunirnar sem svo kallaður meirihluti bæjarstjórnar Reykjavík hafa ratað í með ótrúlega stuttu millibili eiga það allar sameiginlegt að vera frámunalega hlálegar og til þess fallnar að gera meirihlutafulltrúa Reykjavíkurstjórnar að ævarandi viðundrum og til stórskammar dýrategundinni hómó sapíens. Hvert sem gefur að líta í höfuðborginni blasa axarskaft fávísra og innantómra meirihlutamanna. Eftir tvöhundruð og fimmtíu ár mun eflaust standa í sögukennslubókum barna- unglinga og framhaldsskólum, að á dögum nýfrjálshyggjufílskunnar, Gnarrfíflskunnar, Framsóknarspillingarinnar, Píratafíflskunnar og Viðreisnarfíflskunnar undir stjórn Samfylkingar Dags og Holuhjalla, hafi hraksmánarleg niðurlæging og lágkúra verið einkennismerki á stjórn Reykjavíkur, sem sögurannsakendur síðari tíma hafi gefið nafnið ,,Svínastían".

Nýlega kom á daginn að nýfrjálshyggju-prumphænsnin, undir styrkri stjórn Samfylkingarinnar voru búin að koma málum svo laglega fyrir, að þegar gjörði dálítinn byl að vetralagi, fór allt á annan endann og fólk komst hvorki lönd né strönd, því búið var að selja öll snjómokstursverkfæri borgarinnar út í veður og vind, en búið að einkavæða snjómoksturinn í höndur misvitra og mis illa tækjaðra verktaka. Því þegar til átti að taka og allar götur fullar af snjó, kom náttúrlega í ljós að verkfæri verktakanna vor annað hvort svo stór og klunnaleg að þau komust ekki fyrir á venjulegum Reykjavíkurgötum, eða svo lítil að þau afkasta vart meira en teskeiðar við snjóhreinsunina.

Að heyra og lesa um hraksmánarfarir Dags og verktakanna í snjósköflum borgarinnar og þá hlálegu staðreynd að litlu tækin væru of lítil en þau stóru of stór, rifjaðist upp fyrir mér gamalt vers eftir eitt af höfuðskáldum Íslands, orkt í orðastað bíræfinnar húsfreyju. Þetta snjalla ljóðmæli hafði ágætur stýrimaður vestur á fjörðum stundum yfir þegar við vorum að draga þorskanet í vondum veðrum í Víkurál eða norðurkanti Breiðafjarðar. Þessi liðlegi kveðskapur yljaði okkur hásetunum oftar en ekki í hríðakófinu og frosthörkunum, en það er á þessa leið:

Fyrsti var of lítill,
annar var of stór,
þriðji var of feitur,
sá fjórði var of mjór.
Fimmti var of stuttur,
sá sjötti var of sver,
- en sá sjöundi passaði í ...

Af velsæmisástæðum get ég ekki birt lokaorð versins, en þið sem kunnið að ríma vitið nokk hver þau að öllum líkindum eru.   

Litlu tækin of lítil og stóru of stór