Leiðangur Ólafs bónda og dr. Kristjáns um sveitina

Þegar Ólafur bóndi var á dögum hafði hann forgöngu um að farið var að leita fornminja í hans sveit, því hann var áhugamaður algjör um slíka hluti. Sjálfur ók hann suður á willýsjappa sínum og sókti dr. Kristján foddnleifafræðing og fór með hann hálf nauðugan með sér heim í sveitina. Fólkið á hinum bæjunum varð undrandi á þessu uppátæki Ólafs bónda og sumir skelkaðir, því aldrei hafði nokkur maður í þessari sveit heyrt minnst á fornleifar kynnu að leynast þar um slóðir, það voru ekki einusinni sögusagnir um að þar hefði búið landnámsmaður og ekki stafkrókur um nokkuð þvíumlíkt í Landnámu, og í Íslendingasögunum er sveit Ólafs bónda hvergi nefnd á nafn.

Næstu daga vóð Ólafur bóndi, með dr. Kristján í eftirdragi, um sveitina þvera og endilanga, bendandi og patandi í allar áttir og þuldi yfir hinum gagnmenntaða fornleyfafræðingi sín eigin fræði um hugsanlega ,,góða staði" til að grafa í eftir mannvistarleyfum, sem vel gæti verið frá landnámsöld ef heppnin væri með. Satt að segja varð dr. Kristján fljótlega uggandi um hag sinn á þessu ferðalagi, því hann taldi auðsætt að Ólafur bóndi væri brjálaður maður og ef til vill hættulegur. Ekki bætti heldur úr skák, að Ólafur bóndi hafði meðferðis gnótt neftóbaks á rölti þeirra félaga um sveitina, sem hann otaði í sífellu að dr. Kristjáni svo við lá að hann fengi þá og þegar alvarlega nikótíneitrun, því dr. Kristján var vægast sagt mikill hófsmaður á tóbak.

Allan þennan leiðangur Ólafs bónda, frá því hann lagði af stað suður eftir dr. Kristjáni og þar til hann hinn merki fornleifafræðingur hvar á braut, var hinn frækni smalahundur bónda, Snati, með í för. Eftir á skýrði dr. Kristján svo frá, að það langmerkilegasta, sem fyrir augu hans bar í þessari ferð, hafi verið hundurinn Snati og í raun og veru hefði hann verið hið eina sem eitthvað hefði verið mark á takandi. Til að mynda hefði hann séð til Snata opna aðrar dyrnar á Willísjappanum og stela nesti húsbónda síns og éta það með kaldri samvisku. Þegar Ólafur bóndi komst að því að nesti hans var horfið varð hann æfur af reiði og bar umsvifalaust upp í dr. Kristján að hann hefði stolið nestinu og slafrað það í sig á laun. En er Ólafur bóndi seildist eftir haglabyssu sinni í aftursæti bifreiðarinnar, var dr. Kristjáni nóg boðið og tók til fótanna, en Ólafur bóndi hleypti af tvíhleypu sinni á eftir honum, án þess að hæfa, því óðagot var mikið á bónda og dr. Kristján kominn úr ákjósanlegasta skotfæri. Niður við þjóðveg tókst dr. Kristjáni giftusamlega að stöðva bifreið, sem var á leið burt úr sveitinni, og barg þar lífi sínu á elleftu stundu.   

„Ef ekki þau allra stærstu“