Sögulegur menningarfundur Lilju Daggar og Kládíu í þýska menningarmálaráðuneytinu

Það fór vel á með þeim fraukunum í betri stofu frú Kládíu, enda báðar ráðherrar að nafninu til og báðar angandi af Framsóknarmaddömuþef. Þegar þær höfðu staupað sig um stund fóru þær að segja hvurri annarri sögur og ræða um menn og málefni og gættu þess vandlega að brosa ísmeygilega á réttum stöðum í umræðunni. Til að mynda rifjaði frú Kládía upp vitneskju sína um Alfreð Finnbogason fótboltakappa, en mærin Lilja Dögg svarað af bragði með völdum sögum um óviðjafnanlega snilld og kraftaverk Kidda heitins Finnboga og föður síns Alfreðs Þorsteinssonar.

Svo fór Lilja Dögg að segja Kládíu hinni þýðversku frá sjálfri Framsóknarmaddömunni, en Kládíu þyrsti mjög að heyra af munni kunnugrar innanbúðargriðkonu, hvað hæft væri í sögum af einkennilegri lykt af hinni merku Maddömu. Lilja Dögg brást vel við áhuga Kládíu og tjáði henni, að víst hefði Framsóknarmddaman ekki þrifið sig á nokkurn hátt svo lengi sem elstu menn muna og nú væri svo komið að einungis mannfólk með mikinn karakter gætu komið nær kerlingu en æi fimmtán metra fjarlægð; ennfremur að gamla Framsóknarmaddaman hefðist við í bæli í hlöðu Framsóknarfjóssins og drykki daglega volgt aquavitae og einkalæknir Fjóssins færði henni kraftmikið hvítt duft, sem stundum væri þó bleikt eða helblátt, henni til hressingar og endurnýjunar. Mikið varð Káldía þjóðverjaráðherra hrifin af frásögninni af gömlu Framsóknarmaddömunni og ákvað brosandi að svona konu yrðu Þjóðverjar skilyrðislaust að fá sér; það mundi koma sér undur vel fyrir þá þegar þeir færu að stríða í alvöru við andskotans rússnesku hálfmennin í austri.

Í lok samdrykkju þeirra Kládíu og Lilju Daggar skáluðu þær í íslensku ákavíti, gömlu Framsóknarmaddömunni til heiðurs, og Lilja Dögg ruddi út úr sér útgáfu Framsóknarfjóssins af Litlu gulu hænunni og þókti Kládíu sem Lilja Dögg væri að segja sögu af sjálfri sér. En því miður steig ákavítið þessum heiðurskonum heldur ríflega til höfuðs og þær fóru að delera með hlátrasköllum og píkuskrækjum um fáránlega Íslendinga eins og Hannes Hólmstein, Björn Leví, Thorgerði Katrínu og Swndeesý Sendiherrans. Að lokum máttu starfsmenn þýska menningarmálaráðuneytisins leggja íslenska ráðherrann til og láta hana hrjóta úr sér mesta ákavítisgalsann, en Kládíu hina þýðversku lokuðu þeir inni í skáp þar eð hún var farin að haga sér gáleysislega og viðhafa orðbrag sem enginn lifandi maður mátti heyra. 

„Hún vissi allt um Alfreð Finnbogason“