Öræfaferð frú Ingveldar og Kolbeins fyrr í sumar

Samkvæmt venju fóru þau hjón, frú Ingveldur og Kolbeinn, í sína árlegu stór-fjalla- og öræfareisu um miðjan júlímánuð, ásamt þeim góðum ferðahópi, er saman stendur af úrvalsfólki. Þau vóru heldur ekki að tvítóla við ferðalagið og vóðu þegar upp að Hallbjarnarvörðu og þaðan lá leiðin beint á Fjallabaksleið eystri, hvar séra Atgeir p. Fjallabaksen bað hópinn að staldra við meðan hann færi með ferðabæn og segði þeim frá forfeðrum sínum, sem mann fram af manni bjuggu að þar að baki fjalla og höfðu sína hentisemi á allan hátt.

Ljóst var af frásögn séra Atgeirs p. að forfeður hans höfðu ekki bundið sína bagga sem þeim var skylt að landslögum, og var á honum að skilja, að þessi afskekkta ætt hafði um aldir lifað glaðir við sauðaþjófnað og sifjaspell, þannig að enginn veit lengur hver var afi hvers eða forfaðir og þegar yfirlauk voru Fjallabaksenarnir svo líkir, að þeir voru óþekkjanlegir hver frá öðrum, hvort heldur þeir voru karlar eða konur. Undir þessum fróðleik mærðarklerksins snöri Máría Borgargagn sér undan og gubbaði, en Brynjar Vondalykt rak upp roknahlátur og hrósaði síra Atgeiri með handapati og varafrussi og sagði hann engum líkan.

Í Köldukvísl sauð upp úr, þegar frú Ingveldur reiddist Kolbeini eignmanni sínum og Indriða Handreði og rotaði þá báða. Hún stóð þá sanna að sök að tilefnislausum kynferðismökum bak við stein einn stórann, er þeir höfðu horfið á bak við þeirra erinda, að því þeir sögðu, að ganga örna sinna. Báðir voru drukknir og höfðu kviknað með þeim ástir er þeir sátu á hækjum sínum þar undir bjarginu. Er frú Ingveldur hafði unnið á karli sínum og tækifærisástmanni, heimtaði hún af séra Atgeiri p. Fjallabaksen, að hann bannfærði þessa andskota þar sem þeir lágu í öngviti í eitt skipti fyrir öll; þetta væru viðbjóðslegir menn, sem ekki undir neinum kringumstæðum væri treystandi fyrir húshorn, hvað þá bak við stein, sökum ófyrirleitni, siðvillu og losta.

Ævintýraþráin fleytti þeim þvert yfir landið