Af femínistanum Ingveldi

Eftir að frú Ingveldur gjörðist fémínísti fór hún að kúga Kolbein eiginmann sinn af tvíelleftum eldmóði. Fyrst í stað ætlaði Kolbeinn að hreyfa andmælum, standa uppi í hárinu á konu sinni, en komst fljótlega að því, að það væri óðs manns æði, jafnvel lífshættulegt. Hann tók því til bragðs, að láta af öllum kenjum og undirgangast ísma frú Ingveldar möglunarlaust. Í staðinn varð hann undarlegur í höfðinu; hjólaði á ljósastaura á leið í vinnuna, fór að pissa í kopp á nóttinni, og ganga að garðyrkjustörfum á lóðinni íklæddur bláum bómullarslopp og grænum gúmmístígvélum sem náðu honum upp á miðja kálfa, en skjannahvítir spóaleggirnir milli slopps og stígvéla gáfu síðan þessum búningi þá dýpt og yfirbragð sem honum bar. En frú Ingveldi var andskotans sama þó bóndi hennar væri orðinn undarlega utangátta í seinni tíð og inní sig vaxinn. Mestu máli skipti, að hann var orðinn meðfærilegur og játaði fémínísma hennar mjúkt og stafastlega - að minnsta kosti í orði. 

Athugasemdir

[Þórbergur Torfason, 17.12.2007 kl. 21:19]

Eru þetta föðurleg tilmæli eða slóttugheit?

[Sólveig Hannesdóttir, 17.12.2007 kl. 21:31]

Sæll vertu Jóhannes.

   Ég bíð eftir framhaldi á þessari góðu neðanmálssögu eins og þær hétu í den.  Góð byrjun, áfram með smjörið.

[Jóhannes Ragnarsson, 17.12.2007 kl. 21:36]

Það er nú það Þórbergur ... kanske hvort tveggja. En frú Ingveldur, kunningjakona mín, veit nú hvað hún syngur, jafnvel þó sá söngur hljómi misvel, vægast sagt ...

[Níels A. Ársælsson., 18.12.2007 kl. 08:48]

Já femínistin tekur á sig ýmsar myndir hjá karlpeningnum. Aumingja Kolbeinn karlinn að lenda í þessu ölduróti.